Alexander Schöppner
Bayrische Sagen
Alexander Schöppner

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Eberhard von Randeck

Von Ludwig Schandein. – Westricher Mundart

          Zu Leining in der Sähmühl,
Do spukt's, do geht e Gescht;
Ich will der's glei verzähle,
Wann du es noch net wescht.

Der Ewerhard vun Randeck,
Der wüschterlich Patron,
Der wollt' em Graf vun Leining
Sei' Kinn for Lieb un Lohn.

Der Graf, der dut's net leire;
Dem Fräle vorem graut,
Es hot jo ah sei Sach schun:
Seit korzem is es Braut.

Mei Ewerche werd würig,
Verstellt em Tritt un Schritt,
Un bult um ebbes annerscht,
Un bult als alle Ritt.

Wes nimi sich ze helfe,
Do denkt er uf sei Dod;
So geht er dann zum Müller
Un halt mit sellem Rot.

Das Fräle hot e Junfer,
E schönes, junges Blut;
Die will's em Ewer gewe,
Die Junfer is em gut.

Sie gehn minann spaziere;
Mol Bräutigam un Braut,
Der Graf un unser Ewer,
Mr dut so lieb, vertraut.

»Wie schö' is do die Aussicht,
Un Schönes sieht mr viel!« –
»Noch schöner«, saht der Ewer,
»Is drunne in der Mühl!«

Glei gehn se hin, ze gucke,
Wie dreht sich rasch das Rad!
»Das muß mr recht besiehe!«
Der Ewer wierer saht.

Sie gehn do immer näher,
Besiehn die neue Mühl,
Un zwerghin üwig's Werk fehrt
E dünni, dünni Diel.

Die Braut, die soll vorauser,
Es is ehr net so drum;
Je meh' der Ewer zuredt,
Je meh ab steht se stumm.

Do soll voraus ehr Märe,
Das hot ke grosi Not;
E Tritt, e Krach, e Storz, un –
Die Rärer reiwen's dod.

Der Ewer fahrt zum Stos aus,
Möcht ah die Braut enei';
Zum Glück, do sieht's der Graf noch,
Fallt eilings uf en drei.

De Müller un de Ewer,
Den wüschterlich Patron,
Mr bind't se fescht zesamme –
So kriehe se de Lohn.

Der Ewer is geköppt worr,
Zu ewiger Schimp un Schann,
Der Müller is ins Loch kumm
Un mußt' dann aus em Lann.

Die Leich vum arem Märe –
Zu Krümmelcher verfetzt –
Zu Hönninge im Kloschter,
Do word se beigesezt.

Un heut noch in der Sähmühl,
Do spukt's, do geht e Gescht;
Das is der würig Ewer,
Wann du's verleicht net wescht.

 


 


 << zurück weiter >>