Vær Thorn un Kark, wenn de der bu't ward,
Vær Hans un Greten, wenn se tru't ward,
Vær Noth un Dod, wenn se mal lud ward –
Singn mutt Klaus Groth,
Wenn Kindbeer gȩbn un Aarnbeer bru't ward –
Ik heff de Noth.

Ik sing, as sung ik op de Landstrat,
Vær de to Stadt un de to Land gat,
De blot mi fründli mal de Hand fat:
»Du kennst de Kunst!
»Wi weet, dat Vers di vun de Hand gat
»As doben Dunst.«

Kumt Een to Welt recht springn lebennig,
Geit der Een ruter recht elennig,
Kumt mal de Herzog, kumt de König:
Denn Vers to maken,
Dat rȩkt man to min Amt sodennig,
As Kæksch dat Kaken.

Ik segg toletz: so 'n Amt in Ehren –
Wer sorgt min Kinner to ernähren?
Wer gifft mi Brot un Win to tȩhren?
Wer Hus un Hav?
Ik kann ni gan un wedder kehren
As Lurk un Rav. 350

Min Jungs – hett Jeder al en Sawel
To'n Spȩln – hett Jeder al en Gawel
To'n Ȩten – un Jeder al en Snawel
– Weest wul woto –
Wüllt Jack un Büx, un sünd cumpawel:
Ok Strümp un Schoh. –

So denk ik, wenn mi't mal bedwingn deit.
Doch wenn de Lurk denn baben singn deit,
Dat mi dat recht to Harten dringn deit
As Værjahrsrȩgen,
So denk ik: sing man! Wenn't nix bringn deit:
Bringt't doch wul Sȩgen!

Du büst hier, as de Lurk opt Feld,
Nich vær en Lohn un nich um Geld,
Vunn lewen Gott int Amt bestellt,
Nich mehr, nich minner,
Un de vær de sorgt un de Welt –
Sorgt vær din Kinner.