Wi streit dat in de kole Eer,
    He föhrt de Sünn daræwer hȩr,
    He treckt de Wulken ut de See,
    De Rȩgen fallt op Saat un Klee.

Dar reckt sik in de Eer de Kin,
    Dar grönt dat Feld in'n Sünnenschin,
    Denn kumt de Winter un de Snee
    Un deckt de Saat un Gras un Klee.

Doch as 't al in de Bibel steit
    Un gan schall, bet de Welt vergeit,
    So folgt sik jümmer Nacht un Dag,
    So kumt dat Fröhjahr allgemach:

So ward de Saat opt Nie grön,
    Un Feld un Hölter wedder schön,
    Wat old un kold, ward wedder junk,
    Un't Minschenhart kriggt nien Swunk. 336

So löppt dat Jahr, as weer 't en Kranz,
    Un Enn un Anfang makt et ganz.
    Wi stat tofrȩden an dat Enn:
    De Aarn is dan, dat Korn is binn.

Wi stat hier achter 't letzte För,
    Un denkt dat letzte Jahr mal dær.
    Nich Jeder, de de Saat mit sei't,
    Hett an dat Aarenfest sin Freid;

Dar 's mennig Een, den deckt de Eer,
    De vær en Jahr noch fröhlich weer.
    Uns Herrgott ward em wul bewahrn,
    So denkt wi vær de Himmelsaarn.

Dar 's mennig Annere, den hett
    Dat Unglück holn ant Krankenbett.
    Wi hæpt, uns Herrgott ward em trösten,
    De Allens schickt to unsen Besten.

Wi Annern, Mann un Fru un Kind,
    Un wat wi hier versammelt sünd,
    So Herr as Knech, so Lütt as Grot:
    Wi dankt tosam den lewen Gott.

He hett uns leidt dat letzte Jahr,
    Uns hödt vær Krankheit un Gefahr,
    Uns Arbeit sȩgent, unsen Flit,
    De Felder sȩgent wit un sit.

Dat wedder wussen is un borgen,
    Wo wi hebbt sei't mit Mög un Sorgen.
    En Jeder kriggt darvun sin Deel,
    De Een en Bet, de Anner vȩl. 337

Denn ungelik is Minschenlott:
    De kriggt en Hütt un de en Slott,
    Un wat de Meisten krigt verborgen:
    En Hupen Glück, en Hümpel Sorgen.

Dat Glück – dat ward ni mit verdeelt,
    Is oft, wo all dat anner fȩhlt,
    Dat Glück – un dat is ganz gewis –
    Is dar, wo man tofrȩden is.

Doch, wa sik jedwer Lott ok stellt:
    Wi seht mit Dank hinut opt Feld.
    Dar schin de Sünn op Jedereen,
    Dar wuss dat Korn vær Grot un Kleen,

Un Lȩbenslust un Lȩbensrecht
    Weer vær den Herrn as vær den Knecht.
    Uns Herrgott makt et allens ganz
    Un bringt toletz den Aarenkranz.

Den bring ik mit den framen Spruch,
    Dat he noch ferner sȩgen much:
    Dat Korn, dat wussen is un sei't,
    Dat Veh, dat nu noch gras't de Weid,

De Schün, dat Hus, de Hof, de Garn,
    En Jahr lang bet de neegste Aarn,
    De Lüd, de arbeidt un de ruht,
    De Herrschaft un dat ganze Gut,

So Schol un Kark un jede Stand
    Un so dat dütsche Vaderland.
    Uns' Herr Gott makt et Allens ganz,
    Seht, dat bedüdt de Aarenkranz! 338