Un as em endlich dat Glück mal lach,
Do gung he, as gung't to'n Fest,
Denn wat de Welt rundnm ok bütt –
De Rhin, de Rhin is dat Best!

    Harr he nich drunken den Rebensaft
Un sungn dat Leed vun den Rhin?
Un dat trock em dær as Musik un Glück,
Un he wünsch sik darhin, darhin!

    Darhin, wo Goethe un Schiller hȩr,
Wo Dichter un Denker geborn,
Un Musik de swȩv dar rum in de Luch,
Romantik um Borg un Thorn.

    Un as he keem to Morgentid,
Do seeg he den gold'nen Strom,
Un wat sik spegel dat weer old Köln,
Dat weer sin prächtigen Dom.

    Nu wanner hinop, un wanner hinaf!
Un seh un freu di satt!
Op de Bargen winkt di Borg an Borg,
Ant Öwer Stadt an Stadt.

    Un wo du fahrst un kumst un geist,
Is Fröhlichkeit un Gesang,
Dar sünd de dütschen Mädens so schön,
Dar sind de Burschen so slank. – 275

    Un is't to Enn, un mußt du fort,
So blifft di wat inn Sinn:
Du nimmst vær immer de Sehnsucht mit –
Torügg, torügg an den Rhin!

    Du sühst de Reben de Höchden rop,
Du sühst vun baben den Strom.
De Kahns, de Dampers, de Borgruin –
Se kamt di wedder inn Drom.

    So hett em kennt, as dat Glück em lach,
As he wanner stromop, stromaf.
Doch wer nu süht hendal vun den Dom,
De süht, as seeg he en Graff.

    De Floth de keem vun de Bargen dal –
Wi kennt se hier, de Floth,
Se spöl de Hüser un Äcker weg,
Verwöstung broch se un Dod.

    Wo is dat hin mit de Fröhlichkeit
An den Rhin, den herrligen Rhin?
Dar is keen Klang, dar is keen Gesang,
De Freud is op lang derhin.

    Doch de dar wannert in schöne Tid,
Genaten in Glück un Gunst,
De streckt ȩr Hand int Unglücksland
Un seggt: Dat weer nich umsunst.

    Wi hebbt dar stahn mit Freudenthran'n
Wi do't uns' Deel vereent –
Een dütsches Volk, een dütsches Rik –
Dat Nüms in Sorgen weent. 276

    Un wer na Jahren wedder kummt
Au den Rhin, den herrligen Rhin,
De findt em fröhlich as alltovær,
Sin Mädens, sin Borgen, sin Win.