Dar geit de Tog hin, swart in Swart,
Wit vun min Og. dicht an min Hart:
Se drȩgt en hartensbraven Mann,
Se drȩgt min lewen Fründ dervan.

    Ut Holland kumt de Truerton,
Bet Holsteen dringt de Klang dervon:
Hier slog min Hart noch warm un stark –
Do leeg he al int kole Sark.

    Un mit em rut dar gung de Tog
Un natt vun Thran'n weer jede Og,
Op Moders Arm ween menni Kind:
Se drogen dar den Kinnerfründ.

    He harr se sungn vun Kinnerfreid,
Vun Kinnerlust, vun Kinnerleid,
Vnn Kinnerunschuld, Kinnerglück –
So dat't de Olen ok erquick. 315

    Ok vær sin brave hollandsch Volk
Dar sung he as en Lurk un Swolk,
De bi de Arbeit, bi de Roh
Opstigt un weet en Leed darto.

    Dar sung sin Leed vun Lȩbensfreid,
Vun Arbeitslust, vun Tapferkeit,
Vun Kraft un Dægd to Land un See,
Qk wul en Trost in Sorg un Weh.

    Un wat he dȩ un wat he dan –
He dach an sik toletz de Mann.
En Mann vært Volk – so slicht as fram –
»Volksdichter« weer sin Ehrennam.

    Dat lat em bliben, he is't weerth,
Dat so sin Vaderland em ehrt.
Sett em en Steen un gravt hinin:
»Volksdichter Heije«, nich mehr, nich minn'.

    Ik awer truer in de Feern,
As kunn ik Klocken lüden hörn,
Un weent in Holland mennig Kind,
Ik ok: de Mann de weer min Fründ.