Di kloppt darbi wul bang dat Hart
Un deit de Bost di weh:
Na't Norn, na't Norn! so geit de Fahrt,
Bet an de kole See.

Dar sünd de Minschen stur un stumm,
Dar ward ni danzt un lacht,
Dar geit de Storm un Nȩwel um
Un dat Haf dat brus't mit Macht. –

So denkst du wul. – Doch wȩs ni bang
Un mak din Hart ni buck.
Durt ok uns Summer gar ni lang,
Wa is de Summer smuck!

De See so blau, dat Holt so schön,
De Böken hoch un slank,
De Hecken un de Wischen grön
Un vull vun Vagelsang.

Sogar de schüchtern Nachdigal
De bu't bi uns ȩr Nest,
Kumt Værjahrs hoch vun't Süden dal
Un singt ȩr Allerbest. 22

Un sünd de Minschen stumm un stolt –
Truhartig is de Slag,
Se sünd as unse Ekenholt
Bi Storm un Ungemach.

Se künnt ni bucken un so don,
As weer de Rügg se smȩrt,
Un snacken in en Hochtidston
Un wackeln mit den Steert.

Doch seggt di mal so Een: »Willkam!«
Verlat di op dat Wort.
He hollt fortan mit di tosam,
Den ritt keen Stormwind fort.

Hier keem al Mennigeen mit Thran'n
Un gung mit Thran'n vundann',
Dat harrn de truen Holsten dan,
De fasten Holstenhann.

So kumm getrost, du finnst op Nü't
Din dütsches Vaderland.
Is't nich so fröhlich, is't doch blid –
Wi reckt di tru de Hand.

Un lenngst du ok torügg mit to
Na'n Traunsee »weich und lind«,
Wi seggt: Willkam! nu darmit so
Büst du en Holstenkind. 23