Un as ik 't schriv, wat min lütt Gær
Schall morgen seggn an Propst sin Dær,
Bün ik't op eenmal sülben, un sta
As en lütt Bengel vær em da . . .

An't stille grote Heider Mark
Dat Hus to Süden vun de Kark,
En witt Gewölv, to rechter Hand
En Dær un Klingel in de Wand . . .
Dar steit de Jung. De Ehrfurcht litt
Nich, dat he an de Klingel ritt.
Doch endlich is he so verwogen.
Dar kumt en Mann mit grote Ogen
Flink op em to: Sieh! Kleiner Groth!
Un ik weer fri vun Angst un Noth. 312

Gewis denkt ok Herr Propst verwunnert
Vundag' torügg dit half Jahrhunnert
Mit Dank na Baben, un mit Freid
Un Wehmoth ok wul an de Heid.
Un weer se ok keen Paradies,
Leef blifft de Heid em ganz gewis,
Dar ruht op Wȩgen un op Stȩgen
In Hüs' – un buten noch sin Sȩgen.

So bringt de »lüttje Groth« denn hüt
Geschichten jüs ut disse Tid,
As wenn he æwer Lust, un Lev,
Un Leid alleen vær'n Propsten schrev,
Dat de sik hüt de Tid erinner,
Wo he so fründli mit uns Kinner,
Kreeg denn ok mal vun em to wȩten:
Dat Gude war ni licht vergȩten.

An Wünschen heff ik denn so vȩl –
Ik nȩhm darut dat beste Deel:
Gesundheit! Vær den annern Rest
Sorgt wul de lewe Gott op't Best.