Dar schin keen Maan vunn Hȩben heraf,
Dar lüch ann Himmel keen Steern;
Wi graben mit Bajonetten sin Graff
In Düstern, bi en Lantern.

Keen Sark oder Brett, de sin Boß em deck,
Keen Likenhemd harrn wi parat;
Wi lȩ'n em, as de Kugel em streck,
In sin Waffenrock as sin Staat.

Dat weer man kort dat Gebȩt, wat wi sän,
Un Truer war wenig an dacht;
Wi sehn em still int Gesicht, den wi lȩ'n,
Un wi dachten an morgen den Dag.

So as wi dar stunn um sin eensam Bett,
Un sin Pæhl em makten torecht:
Wi wussen, dat morgen de Fiend hier pett,
Un wi weern dervun un weg.

Wa ward se petten un schelln op em,
De hier nu liggt inne Smull!
Doch ward de Kamraden vertelln vun em,
Wa he stunn, wa he sprok, wa he full! 17

Wi harrn em man kum de Ehr andan,
Do blas' dat torügg æwert Moor,
Do hörn wi al swar ute Feern de Kanon,
Un de Trummel schall dump uns int Ohr.

Do lȩ'n wie em trurig un still alleen
Mit Blot un Wunn inne Eer:
Wer leet op sin Graff wul Krüz oder Steen?
So lat em alleen mit sin Ehr!