Denn awer kamt de Tiden drad,
Wo't heet: Wa gau de Ferien gat!
Man meen, veer Wȩken neem keen Enn –
Nu sünd se in en Ruff darhen! 10
Denn – is de Spȩltid ganz verstrȩken,
Denn lopt de Jahren, as de Wȩken,
En Dörtigstel, en Veertigstel
Vun't Leben – ja, wa löppt dat snell!
Denn büst du flitig, büst geschäftig –
Mit eenmal sünd se dar, de Föfdig.
Un wat an Jahren kumt un geit,
Is nu, as wenn dat flȩgen deit . . .
Denn – och – en Jahr is blot so vȩl,
As von din Lȩbenstid dat Deel.