De Sȩgeln fülln sik mählig,
Un strandaf gung de Wind.
Do sä he: Bliv mi fröhlich,
Ik kam torügg, min Kind!

He stunn ant Ror, do greep he
Noch mit de Hand na mi.
Do wenn' dat Schipp, do reep he:
Ik kam torügg, Marie! –

In Sorgen sitt un lur ik
Nu al – wa lang! wa lang!
De ganzen Dag' vertrur ik,
Un nachts denn is mi bang.

In Storm un Wedder steit he
Ant Ror denn, as sin Plaats,
Un bleek un ängstlich dreiht he
Den Kopp na mi, min Schatz. 219

He kann min Hand ni recken . . .
Doch klingt sin Wort vær mi
As Trost in allen Schrecken:
Ik kam torügg to di!