Accisen gev't noch nich un Toll,
So kunn man mitnehm' wat man wull,
Un war ol Zeus ok splitterndull:
He kunn't nich möten,
Dat man mit Taback, Kæl un Smull
Fung an to böten.

Dat is nu anners inne Tid:
De Welt is bang vær Licht un Hitt,
Hier anne Grenz steit man un süht
Na Für un Licht:
»Hebbt Se ok Swȩwelsticken mit?
»Passieren nicht!«

Philosophi? . . . geit nich, min Fründ!
Fehlt inne Tax, hett keen Patent,
En Waar, de in sik sengt un brennt,
As Phosphorsticken,
De, as Zeus' Himmelselement,
Nich to ersticken.

Doch, vær de Pip? . . . Wat fangt man an?
Un »Swȩwelhölzli muß man han«,
(Man hört je so noch dann un wann) 339
Vær Heerd un Lamp – . . ?
Man schafft en Tunderbüß sik an
Mit Slött un Kramp! –

Un doch! dat hillige Element,
Wat hoch heraf vun baben brennt,
Un ob't de halwe Welt nich kennt –
De Lichtgedanken,
Ob man se »Dichtung« – »Wahrheit« nennt,
Se brȩkt de Schranken.