So kumt di dat – as sungn int Holt de Vageln,
Un æwern Kopp dar hung dat grön Gewülv,
Opt weke Maas dar gungst du hin, as swȩvst du,
As warst du ophȩvt vun den Værjahrsduft.

Steit dar nich Stamm bi Stamm as in en Dom?
Un Ast reckt hin na Ast mit slanke Twigen?
Dar geit dat lisen dær, dat geit as Athen,
Un mank de Büscher singt de Nachdigal.

So kennst du mi! so gah ik vær di op,
So gat wi an den Strand un sammelt Muscheln.

De Fotweg hoch ant Öwer liggt in Dau.
De Böken deckt em, un de Blöm bekränzt em, 277
De Sünn schint op den Sand den Afhang dal.
Dar streckt de blanke See sik as en Plan,
Glatt as en Spegel, as de Hȩben blau,
Un Sȩgeln blinkt da as de Watervageln.

Wohin? wohin? – Een treckt dat Hart je mit!
Wohin? – Wat hett de Feern? wat lockt de Seel?

Wenn hier de Himmel daut, de Ogen thrant,
Dat is keen Lengn: dat Glück is blot en Wunner!

Kennst du mi nu?

Dat Land is kleen, still sünd de Minschen dar,
Grot is dat Hart blot, sünd de Böm, de See.
Dar weiht en Luft, de weiht as gung de Frȩden,
Dar is en Art Geheemnis as de Rau.
Dær Wold un Feld un dær de Minschenseel,
Dær Busch un Brok un æwert Water treckt dat.
Wer is dar kam' – em keem wat as en Ahnung,
Absunnerli, he wuß nich mal wasück:
Un gung he – sȩker, wenn de Unruh kumt,
Ob Glück, ob Sehnsucht, de de Bost em engt,
Denn kumt dat wedder, as en Wulk in Drom,
As em de Jugend kumt, dat Kinnerspill,
En Blomgeruch, de warme Fröhjahrssünn,
Dat wat em mal de Seel fat deep un still:
So kumt dat, dat bün ik, so gröt ik em,
So kam ik in sin allerschönsten Stunn
Un in sin swarsten, un he kennt mi wedder.

Dat Glück to söken geit en Jeder ut.
Wer hett dat funn? Kann he't nich Anner wisen? 278
Man seggt, dat liggt deep inne egen Bost,
Dat waßt nich oppe Eer, nich ünnern Himmel,
Nüms kann dat wisen, Keener kann't begripen,
Denn wenn dat kumt, so seggt dat blot as ik:
Hier bün ik! och, un nimt de wide Flucht.
Wenn't denn ni wedder klingt: Nu bliv! ik kenn di!
Getös' un Unruh litt dat nimmermehr,
Nich Lengn un Langn un Wünschen, Renn' un Lopen;
Denn wenn de Welt kümt mit ȩr Schin un Staat,
De Eitelkeit, de Stolt, dat Glück to wisen,
As man en Bild wis't an de Stubenwand,
Un wenn man't sülbn bespegelt un bekikt,
Nieschirig un begȩhrlich, ob't ok richtig:
Denn flüggt dat as en Vagel, den man hollt,
Weg dær de Fingern inne blaue Feern
Un kumt nich wedder, ob man lockt un bȩdt.

Nȩ, Tru un Globen, süh, se sünd vun Nöden,
Un nix verlangt mehr Globen as dat Glück.
Dar is keen Band, keen Klammer un keen Heft,
Keen Bur un Käfich de dat bindt un fastholt:
Stillsin un Globen, se sünd dat alleen,
Geduld, wenn't ok mal schint, as weer dat nich,
As weer't man half, as weer't nich ganz dat rechte.
Töv man un glöv un lat de Sünn man kam.
Se kumt je wedder as op Strand un See,
Blau jümmer wedder, ob en Wulk ok kumt,
Frisch jümmer, wenn ok mal en Nȩwel treckt.
Keem' nich de Blöm? de Büscher grön' se nich?
Du weest je! an uns Strand de Bökengang.
Un de dært Feld, wo lisen wog dat Korn!

So denk an mi! ik bün de Holstentru!
So spegelt mi de See umt stille Land,
So klingt mi't ut de ole Sassensprak,
So süht mi't dar ut blaue Ogen rut
Un ut den Hȩben, de de See bedeckt. 279
Wenn't di mal kumt, as wull de Welt di ropen,
De Unruh kam', de stille Globen wiken,
Dat di dat Hart ni weer as dar bi mi,
Wo wi ann Strand gungn un de Muscheln sammeln:
Denn rop mi, un ik kam di op en Wort!
De Globen un de Tru bringt Glück un Ruh. –