| |
Ik schick di geern en Vers so got,
As weer't en Struß ut Rosen roth,
Opschaten ut min Hartensblot,
Min lewe Otto,
Oder as en Holsteensch Botterbrod
Mit Kieler Sprott to.
So recht en Strüschen, dat di rükt,
As harrst du ȩben süllst di bückt,
De leefsten Blom di söcht un plückt
Dar in den Garn,
Wo mal din Finster ræwer kikt
Vær menni Jahrn.
So schull dat wȩn, wenn ik di schrev:
As weer't en ol verleggten Breef
Ut schöne Tiden, tru un leef,
Doch as vun güstern:
Wußt rein nich, wo din Hart di blev,
Du weerst as bistern.
Dat broch di mit enmal torügg,
Dat weih di lisen umt Gesich,
All wat di drückt, dat war di licht,
Un Lev un Freden,
De sän: Kumm hȩr! Wer hett wul nich
Ok mal wat lȩden?
So na ol Kiel nu Holsteen muß
Dat smecken, as en Værjahrgruß,
As weer noch allens junk in Schuß,
De Sünn ann Hȩben
De schin hendal de ole Luft
Op all, wat blȩben.
Ok noch en Blatt vun Krusefie
As Sünndags Rükelsch hör darbi,
Un vun Lavendel'n lütten Twi –
Lorbeer un Nelken
De do't wi an de Supp, un süh,
Safran ok Welken.
Doch Spaß bi Sit! Ik much de Blöth
Ut menni schüchtern still Gemöth.
De oft ik sehn heff to din Föt,
– Di ganz verborgen –
Di plücken to en Struß, de smödt
In Mög un Sorgen.
Ok much ik vær dat Vaderland,
Obschons du wit un sit bekannt,
Un mit de Besten in Verband
Vunne Besten Een,
En Kranz di binn mit Dichters Hand
Hüt duppelt schön.
Vun Lappens liggt dar ok en Tall,
Al dann un wann versöch ik 't mal,
Un schrev dat slicht un oprecht dal,
As ik dat meen,
Dat di 't recht mal na 'n Harten hal
As Mennigeen.
Doch gung dat nich. – Sprȩk ik to di,
Hör Otto! Dat is wunnerli,
So fallt de slechsten Wör mi bi,
So slicht rein hin,
As kunn ik blot dat Wort vær di:
»Min Otto« finn!
Dat gifft so Welk, de sünd to neeg,
Wenn 'n darmit snack, als ob man schreeg,
Als ob man se vun widen seeg
Hoch oppen Thorn,
Dat weer, as ob man Backsen kreeg
Anne egen Ohrn.
So gung mi 't ok mit min Jehann,
Wi stunn un harrn uns bi de Hann –
Tat beste watten snacken kann,
Is denn: Min Broder!
Gott heff em sȩlig! He's dervan
Bi Vader un Moder.
Du büst mi blȩben, beste Fründ!
Un süh, so lang as't uns noch günnt,
Dat wi tosam hier baben sünd,
Lat't man so bliben!
Wenn anner Lüd dat bȩter künnt,
Mægt se di't schriben!
So nimm den Vers, as ik em bring,
Kann ik em di nich bȩter sing' –
De Lev is jümmer'n narrsches Ding,
Min lewe Otto! –
Doch dat di't ferner wul geling' –
Dar hölp di Gott to! |
