Jean Paul sin Pudel kunn ni bȩter,
Un weer Lord Byron sin ok gröter:
Min Fellow weer de smuckste Köter
Un weer en Windhund,
Un leep – keen plattdütsch Hexameter
Harr't so geswind kunnt. 322

Ok weer he, as man seggt, ästhetisch:
He sett sik zierlich achtern Theedisch,
Eet spanschen Wind; doch weern em Seefisch
Binah toweddern.
(Dit Veh vun Fehmarn is poetisch,
Dat Volk is leddern.)

Un sleep ik Middags Ünnermeel,
So leeg un lur he op de Dȩl,
Denn rich he sik un reck de Kȩl,
Keem sacht un slau,
Un krop mi achtern Rügg, un heel
Ok Middagsrau.

Doch mak ik Rim – un öfters weer dat –
Min Fründ gung bi un componeer dat,
Un unse Fellow leeg un hör dat:
So sung he Fallsett,
Sogar de Hahn opt Reck verfehr dat,
Un reep: Wat schall dat!

Nu drop dat sik, ik war wat krank
Vun all de Seefisch un Gesang,
Ok gung min Bok en guden Gang,
Weer preßt un drückt warn,
Un harr sogar en Nam un Klang,
Un nöm sik Quickborn.

Nu sän de Universitäter
Un ok de Dokters: Dat weer bȩter,
Ik leet min Fründ, un neem min Köter,
(Ik weer to möd warn)
Un reis' na Kiel, wo Bök un Leeder
Un Dokters brödt warn. 323

So gungn wi los. De Luft weer »eisig«,
Min Fellow leep værut un dreih sik,
As harr he al en Doktor »bei sich«,
Nich en Poeten,
De meistens kamt, wo pleggt de Krei sik
Un Ul so setten.

So keem't denn ok. Ik blev beliggn.
Min Fellow leep – hȩ kunn't ni dwingn –
He weer opt Dichten un opt Singn
So ganz versȩten,
He söch sik richti Afkömmlingn
Vun en Poeten.

Dar, seggt se, lȩvt he as an Herr,
Hett nix to don un vȩl Pläseer,
Kriggt Backwark un keen Seefisch mehr,
Geit mit de Damn,
Un lett mi seggn: he wünscht nich sehr
To mi to kamn.

Dat heff ik oft belȩvt op Eern,
Un mutt dat wul noch öfter lehrn:
Am besten is dat ute Feern
Mit König un Dichter,
Neeg bi künnt se een aisch verfehrn
Mit ȩr Gesichter.

So lat em sik in Freden plȩgen!
Hett he vær mi en Ruhsitz krȩgen,
Un mutt ik noch op bunten Wȩgen
Dær disse Welt:
Am Enn kumt doch na Storm un Regen,
Sünnschin opt Feld! 324