So lang nich hört vun Land un Stadt,
Vun Vaders Hus un Stȩd,
Nich wa int Dörp de Klocken gat,
Un Moderssprak un Rȩd.

Un as he kunn old Hamborg sehn,
Do fȩhl em dar en Thorn:
Do sän de Lüd, de Brand weer wȩn,
Doch Hamborg nich verlorn.

Un as he keem int Holsten in,
Da fȩhl em mennig Nam:
Se sän, de Krieg de nehm se hin,
Doch Holsteen blev wul babn.

Un as he keem sin Dörp entlang,
Weer Vaders Hof verkehrt:
Do hör he hell den Klockenklang,
As he as Jung em hört.

Do seeg he an den Thorn herop
Un seggt: mutt ik ok gan,
Is möd min Fot un witt min Kopp:
De Welt blifft doch bestan!

De Minsch is as en Schipp op Strand,
Dat Storm un Brandung süht:
De Welt blifft jung na Krieg un Brand,
Un jümmer wedder niet!

Denn man mit Gott! Wenn Minschen klagt
As fȩhl en Kopp, en Thorn,
Min Vaderland, man unverzagt:
De Welt ward niet geborn! 16