Wat gev't en Storm int dütsche Land!
»Is denn de Kerl ut Rand un Band,
De Schandfranzos?«
So heet dat, »denn de Flint to Hand,
Un denn man los!«

Un wo't so still weer, as en Mus,
As man en dütsches Dörp un Hus
In Feld un Wold, in Dak un Dus':
»Napoleon!«
So klung't dar lud in Sus un Brus',
»Du kriggst den Lohn!«

Still broch de Vader do sin Sæn,
De Moder broch em rut mit Ween'.
»Min Kind, wat wȩn mutt, dat mutt wȩn,«
Tröst Fru, un Brut,
Sik sülbm sin Kinner Mennigeen,
Un störm hinut.

Denn ditmal gung't vær dütsche Ehr,
Vær Hus un Hav, vær dütsche Eer,
Dat goll ditmal oder nimmer mehr,
Op Lȩben un Dod
Uns wedder haln, wat unse weer,
Un Frȩden, will's Gott.

Un as en Swarm, as Spreen, als Bin',
So trock dat lustig an den Rhin.
Wat nablev, much dar trurig sin, 263
Much klagen un zagen,
Uns Helden keken in Frankrik rin:
Wi wüllt se jagen!

Un och, wi sorgen un klagen sehr,
Dar an den Rhin, hier an dat Meer!
Wi kenn' »de Daren« vun fröher hȩr!
Un keem se wedder,
Se leeten nich en Fru de Ehr,
Keen Hohn de Fedder.

Un achter se dar lur noch Wȩn,
Wett al de Tung un wis' de Thän,
Den kenn wi gar vun fröher hen
Wi Holstenjungn.
Wa war't uns gan, uns Fründ de Dän
Wenn de uns fung!

Wi hörn't al rasseln uten Norn,
Er »Hurräh« klung uns in de Ohrn,
Wie seegen vun uns Strand un Thorn
Al Damper un Smok.
Un sünd wi ok ni licht verfrarn:
Nadenkli doch ok.

Gar, as't un heet: de eerste Slacht!
Saarbrüggen brennt! – So harrn wi't dacht:
Eerst kregn wi Prügel, un hernach
Denn kregn se Släg',
Un denn: herut mit se! un sacht
Mit se to Wȩg'!

Doch, do keemst Du! – Forts los op Wörth!
»Süh,« säst Du, »Kinner, dats ni weerth,
Bi'n Oß to töben op den Steert:
Man bi de Hörn!
Man angefat, un afgesmȩrt,
He ward sik kehrn!« 264

Gotts Blix! dat flusch! dat slog en Brand!
Glicks wedder rut mit em ut't Land!
Kehrt mak he! Un na alle Kant
Dar stov he un flog.
Süllst wi hier hörn vun em ann Strand
Blot, wat he log.

Ja, wi weern plötzli as in Freden!
Hebbt nich inn Slap mal Unruh lȩden,
Kunn warkdags arbeidn, sündags bȩden
Mit Kind un Fru,
Uns Feld bestelln, uns Wark berȩden
In sȩker Ruh.

Un Turkos, Mohren, Mameluken,
De Spahis, Zephirs un Haiduken
Un wat de Wälschen sunsten bruken
Uns to beglücken,
Dat sehn wi blot as Slaven hucken,
Hann oppen Rüggen.

Blot dat wi alke anner Dag
Mal lesen: Wedder'n grote Slach!
Un repen: Junges, wat en Pracht!
Un wedder de Fritz!
Rechts is de, links, un ehr man't dach,
Rein as de Blitz!

Un denn, as vun en Himmelsstrahl
Lücht't vun de Helden alltomal,
Vun'n König bet to'n Schützen dal:
Uns Stamm, uns Blot,
So heet dat, unse sünd se all:
So schirm se Gott!

Ganz Dütschland, vun den Rhin ton Belt,
Wi alle hebbt uns Besten stellt,
De stat tohopen, un dat gellt, 265
Un't is to hapen:
Een Rik dat Land, een Heer int Feld,
Een Kaiser baben!

Doch, de darvær de Daden do't,
De't endli opricht mit ȩr Moth,
De dat tohop sweißt mit ȩr Blot –:
Wer wull nich schicken
Sin beste Gav, in Noth un Dod
Se to erquicken?

Denn gräßlich is un blifft de Krieg,
Un föhr he ok vun Sieg to Sieg!
Denn Jüm, de dar int Water liggt
Oder int Blot,
Noth deit't, dat Jüm Erquickung krigt,
Ja, dat weet Gott!

Un Mennig streckt sin bleke Hand,
Un Mennig süfzt int fremde Land,
Un Mennig liggt int kahle Sand
Bedeckt, beweiht,
Un nich de Nam mal ist bekannt,
Wer dar beklei't!

So schickt denn Jeder wat he hett,
Sin Hemd, dat Laken vun sin Bett,
Sin Brod, sin Botter un sin Mett,
Toglik sin Sȩgen.
Un »Liebesgaben«, as se heet,
Fahrt allerwȩgen.

An Di – nuja, war ok wul dacht,
Wat Spis' un Drunk in Anbetracht,
Un Hemd un Lager, un mal sacht
En Pip to smöken,
Un wenn't to hart weer mal en Nacht,
En weeker söken. 266

Un wenn't Din Fru Prinzessin hör,
– Wi kennt de smuck lütt Fru vun Föhr! –
De schick Di wiß wat achterher,
Choklad un Kok
Un warmes Tüg, un sunst wat mehr,
As Annere ok.

Doch feilt Di ok keen nödi Sak –
Süh, Herr, hier is en lütten Pack,
Vellicht mit wat in vær Din Smack,
Den wull ik schicken,
Dat de mal bi en Pip Toback
Di much erquicken.

En »Liebesgabe« vær Din Hart,
Wenn Di't mal week un trurig ward,
Mal richti mær is, brennt un smart,
Dat Du in Frȩden
Mal muchst Din Arbeit swar un hart
En Stunu vergȩten.

Ik schick min Best! – Nich blot en Bild
Ut Sleswig-Holsteen fram un mild,
As Du dat leef hest – nȩ, verhüllt
In Riim un Witz
De Lev ok, de hier vær Di quillt,
Vær »unsen Fritz«.

Du büst nich blot uns Königssæn:
Du deist Din Plicht as Jedereen,
Du leets Din Moder, de der ween,
Din Fru bi't Weegen,
Un hest den Dod in Ogen sehn
Inn Kugelrȩgen. 267

Un süh! dat heiligt unse Sak!
Mal kumt de Dag, denn treckt de Dak!
Denn ward dat heten: Nu is't makt,
Dütschland is klar!
Un dat wovær Jüm kriegt un wakt:
De Frȩden is dar!

Un kumt dȩ mal, de Frȩdenstid,
Denn kumm na Holsteen grön un blid,
Un bring Din Kronprinzessin mit
Un de Jungens all,
Un schast mal sehn: dat ward en Tid
Na Din Gefall.

Denn sing ik Di noch mal en Leed
Vun Glück un Freid, vun Ruh un Frȩd. –
Denn wat wi hüt noch wünscht un fleht
Vunn lewen Gott
Is Sieg un Heil. – So wünscht un bȩdt
Ok