| |
Mal sprung dar in de Kinnerbüx
En Jung herum, vun Lȩden fix,
Mit to en lütten Daugenix –
Sin Vader nöm em Otto.
De ström herum in Wold un Feld,
Mit lehrn weer't zeitlich man bestellt;
Schull de wat warrn mal in de Welt –
Hölp dar de lewe Gott to!
Denn Busch un Brok dat weer sin Bok,
Opt Jagen war he tidig klok,
Un swimm' un riden lehr he ok
As man en Zulubengel.
He kenn de Vageln an den Slag,
Leep geern herum den langen Dag
Un slog ok dann un wann mal sach
En bȩten uten Swengel.
So wuss he op, war grot un stark,
En jungen Eekbom in de Mark. –
Schafft mal vær den en Risenwark,
Sin Kraft daran to öben!
De's al to grot vær Vaders Got,
Vær den is kum de Welt to grot,
Wo is de Plaats, um Kraft un Moth
Vun dissen Mann to pröben?
Bet herto hett he hört un lȩhrt,
Beer drunken, smökt un utstudeert,
En flotten Burschen, unverfehrt,
Hoffräuleins oft en Grȩsen;
De Ogen awer jümmer klar,
En Hart för Jeden apenbar,
Un Ahnung sä em jümmerdar:
He harr en Wark to lösen.
Dat keem. – So kumt dat Weltgericht!
Vergeltung kumt! de Weltgeschicht!
Vȩl falsche Götzen mæt tonicht,
As oltids mal de Risen.
Wi brukt en Mann, as Thor so stark,
En Ritter gegen't Lögenwark;
Kumm nu! Du Eekbom ut de Mark,
Du Mann vun Stahl un Isen!
He keem. Mit Fedder un mit Swerd,
Mit Klokheit un mit Moth bewȩhrt –
Wi hebbt wul mal ut Märken hört
Vun Helden, Hünen glik.
De drev de Fulen ut ȩr Nest,
Den Arffiend drev he rut int West,
Un broch vær uns toletz dat Best:
Uns' Drom: dat dütsche Rik.
Nu fürcht de Welt em wit un sit,
Nu ehrt dat Vaderland em hüt.
Doch denkt he geern wul an de Tid,
As Otto swärm int Holt,
Un denkt: de Weg weer wunnerbar!
Wi ok! Un hofft: noch menni Jahr
Steit unse Kanzler rüstig dar,
As Dütschlands Schutz un Stolt. |
