Grön as en Kohl so stunn sin Saat,
In't Fröhjahr as en Gold so gȩl,
Un wenn sin Köh in't Wischland wadt,
Magst du wul fragen, wat em fȩhl.

An Melk un Karnmelk Æwerfloth,
De Schepel Weten ward ni tellt;
De bȩdt ni um sin dägli Brot
Un fragt ni, wat de Botter geldt.

Ut' Finster, wat sin Ogen reckt,
Dat is sin Egen allumhȩr,
De Böm, de sik na'n Hȩben streckt,
Op't Feld de Ossen un de Pȩr.

All wat der födt un wat der wasst,
Un weer't dat Dackreth, wat versort –
Is sin – un vær en bösen Gast
Hett he den Slætel to sin Port.

De kann wul lachen – as man seggt –
Wenn Anner weent, in Wehr un Wȩl,
Un kumt en Jahr un is mal slecht,
So'n Marschbur makt dat keen Verschȩl.

Un dochen! ob de Porten fast
In Grausteensulen bi de Gracht –
Wer is de ungeladen Gast,
De æwer Hȩg un Stȩgen lacht? 186

De Bur hett Betten – un keen Rast,
De Bur is möd – un hett keen Rau,
He hett den Slætel – un de Gast
De stört em al in't Morgengrau.

Süht he ut' Finster op sin Fenn –
So treckt en Nȩwel jüs darhȩr,
Geit he hinut – so stickt de Sünn,
Fahrt he – so rennt un störrt de Pȩr.

Hett he en Ossen snickenfett –
Kriggt de gewiß de Trummelsük;
Un wat he deit, un wat he lett –
Dat lückt ni, un he argert sik!

Do seggt he endlich: »Wat ik do? . .
Verkop den Kram, den Döwelsplack!« –
Doch Knecht und Magd de meen darto:
Dat weer en gottsvergȩten Snack.

De flüstern lisen vun Wokeen,
De streu de Ossen wat inn Drank,
De stell de Wagenpȩr en Been,
De mak de Melkköh fȩhr un krank.

Wenn abends lut de Hofhund hnl –
Se wussen wul, Wokeen em drau,
Un wat der lisen, as en Ul,
To Schün sik barg in't Morgengrau. –

Doch denn! Man weg! – De Bur de koff
– He harr dat Geld, un harr de Wahl –
Wat höger rop en annern Hof,
Nie bu't, un ganz na sin Gefall. 187

Nu war der flütt to Fröhjahrstid,
De Wägens rasseln her un hin,
De Bur nȩhm Kist un Kasten mit
Un all dat Beste na sin Sinn.

Dat Unruß leet he all torügg,
Un seet vergnögt op't letzte För.
De Kæksche mit ȩr rot Gesich
Gung mit en Bessen achterhȩr.

Do, oppen Krüzweg, vær de Wag' –
Wat seeg de Bur? En ole Fru,
De seggt, as dȩ se spöttsch en Frag'
Un grin un lach: »Wo nu na to?«

Do keem en fine Stimm, de quäk
As ut den Bessen rut: »Wi flütt!« – –
Ja, mit den Bessen ute Kæk –
Unruß – Niß Puk – treckt wedder mit.