Ik bün en armen Dichter man,
    Un dünk mi doch so rik:
    Min beste Leed is luter Freud
    Un luter Lev toglik.

Un is min Tasch denn ok ni vull,
    Min Hart is 't um so mehr;
    Dat hett genog an all, wat schön,
    Un all, wat hoch un hehr.

Un fȩhlt mi dat an Geld un Gut,
    Ik heff en lewe Fru,
    Un in min Harten min Gesang,
    Un beide blivt mi tru.

Un mutt dat sin, se gat mit mi,
    Wul æwer Barg un See,
    Un as wi gat, wi deelt tosam,
    Wi deelt uns Wol un Weh.

Un mutt dat sin, se gat mit mi,
    Wohin dat Glück uns smeet,
    Min Leed dat is min Hus un Hof,
    Min Hus un Hof min Leed.

O lütt gesȩgnet herrlich Deel,
    Wat de Natur mi gev:
    Ik hol Ju fast, ik lat Ju nich,
    Jü sünd mi gar to leef. 231

Ik hol min Arfdeel gar to hoch,
    Ik lev dat as en Kind.
    Ik lev dat as de Moderbost,
    Wa dat sin Kraft an findt.

So mag't denn klingen smuck un hell,
    Dat Leed, mi ut dat Hart,
    Um much dat wȩsen, tröst dat wul
    En Fründ in Pin un Smart.

So mag dat dræhnen fri un lut
    Wul gegen Trant un Schand',
    Mitstriden vær dat gude Recht
    Un't Heil vun't Vaderland.

En armen Dichter bün ik man,
    Ik lev en Leed un lach,
    Ik arbei' geern un sing vergnögt
    Den ganzen schönen Dag.

Ik bün en armen Dichter man,
    – Doch wünsch ik vær min Sæn:
    He much vȩl lewer Dichter warrn,
    As mal en König wȩn.