Værjahr un Morgen weer't, so leeg
Vær mi dat Feld int Grön.
Un smuck un as en junge Brut,
So steeg de Sünn ut' Osten rut,
Un noch enmal so schön.

De Afscheed keem. Se küß mi lang,
Min Moder, Back un Steern.
Un lang noch keken dær de Rut –
Na un twee lewe Ogen ut
Den Weg na in de Feern. 226

Ik gung. Doch op min eensam Weg
Beschin mi hell de Sünn,
Da full mi, as en Klockenklang
Un as opt Feld de Vagelsang,
Min eerste Leed mi in.

Min eerste Leed, so sung ik't hin,
Eenfoltig man vun Art.
Doch weer't as harr ik't bi den Heerd
Vun Moders söte Stimm mal lehrt,
So sinnig, rein un zart.

Nös sung ik mennig – mennigmal,
Nös sung ik Dag un Nacht
Vun Sur un Söt, vun Lust un Qual,
Vun Schönheit un vun Lev tomal,
Vun Sünn un Steernpracht!

Ik dach un sung un sung un dach,
Doch wat ik dach un sung –
Een Deel weer weg: de reine Klang,
De reine Sinn vun'n eersten Sang –
Wa keem't, dat de ni klung?

Wat fehl denn? Weer't de Blomgeruch?
Dat Süseln vun den Wind?
Dat Lachen vun de blanke Sünn?
De Glanz vun't Licht – weer se dahin? . . .
Wat hin weer – weer dat Kind.

Ik weer un bün en Mann, un half-
Wegs op min Lȩbensbahn.
Doch sing ik, fröhlich int Gemöth,
Vun Wol un Weh, vun Sur un Söt,
Un still heff ik ni stan.

Un bün ik nu de Twintig dær,
So dȩ ik, wat man kann –
Un wat ik sung un dach un dȩ
In Leid un Freid, in Wol un Weh,
Dat dȩ ik as en Mann. 227

Nu denn! Noch is dat Tid! Man to,
De Bahn is breet un wit.
Dat Feld dat winkt, dat Loof is grön;
De Sünn de lacht as jümmer schön.
Man to! Noch is dat Tid!

Man to! Den Kranz opt helle Haar!
De Zither in den Arm!
Un klingt de Tasch ok holl un boll,
So is dat Hart noch ins so vull,
Dat Hart is jung un warm.

Un sing ik mal min letztes Leed
Vellicht bi Storm un Wind –
Ik sing doch froh vun Lev un Win,
Ut't vulle Hart, un fram to Sinn,
As ik al sung as Kind.

Un so mit Gott, all de mi hört,
Un de min Leed gefull.
Mit Gott! beholt den Sänger leef,
Un wünscht em, de den Vers jüm schrev,
Ok: Schütz de Herr Di wul!