As gungt int Glück, so gungt deran;
    Wat trock dat grote Holt mi an,
    Dat stille Feld, de brune Heid,
    De Dörper an den Weg verstreit.

Un endli winken Thorn un Hüs'
    Mi dütli rin int Paradies,
    Bi Ohm un Meddersch, Vettern, Möm –
    En Wȩk lank nix as Glück to dröm.

Mal keem ik ok, as't Summer weer –
    Min Weg, de æwern Karkhof föhr.
    Lüd stunn' dar um en apen Graff,
    En Mann wis' op dat Sark hinaf.

He sprok vun't Wannern op de Eer
    Un't Paradies, wat baben weer,
    Un ik de junge Wannersmann,
    Den Stock in Hand, ik hör em an..

Hoch stunn he dar, mit swarte Haar –
    Ik seeg em noch na menni Jahr –
    Int Paradies bi Möm un Ohm
    Dar steit he in min Kinnerdrom.

As Ohm un Meddersch al nich mehr,
    Un't Paradies begraben weer,
    Da drap ik mal en Mann – værwahr,
    Ik kenn de Stimm na menni Jahr.

De Paster, ja, he weer't, gewis,
    De Prȩdiger vunt Paradies,
    Un ob ik längstens sülst en Mann,
    Ik seeg mi em mit Ehrfurcht an. 314

So is mi't hüt ok æwerkam.
    Nömt Mennigeen den Ehrennam:
    Mi klingt de Nam, as klung wat lis'
    Hȩr ut min Jungesparadies.