Doch dat so'n Teken wat bedüdt
Un mal en Fründschopsteken ward,
Ja, dat passeert ni alle Dag
Un kumt man op besunner Art.

So funn ik mal en lüttje Fust
Recht ähnli an min nie Dær,
»Jung, dach ik, du verdöwelte!«
Doch süh! he stunn noch blöd darvær.

Schull ik em schelln um en Versehn?
»Lat gut sin, segg ik, en Malær
Kann Een mit Fru un Kind passeern,
En Malerquast is gut darvær!«

Ik heff den Burß nich weddersehn,
Doch noch en Teken vun sin Hand.
Denn süh! dar schrifft mi un en Fründ
Vun gündsit hȩr int Vaderland. 252

Sin Handschrift an min nie Dær
Is vær de Malerquast verswunn,
Ik heff sin Handschrift in en Breef
Mit Thran in Ogen wedder funn.

Dar steit vun so vȩl Tru un Leev –
An em heff ik se nich verdeent,
Doch makt mi't glückli, denn ik seeg,
He weet, wa ik't mit Alle meen.

Min Vaderland, win Modersprak –
Min Lüd, min Volk bedüdt dat Wort.
Un æwert Meer hin reckt de Leev,
Un æwer Jahren durt se fort.

Dar is keen Teken denn umsunst,
Un weer't en Slosserburß sin Hand,
De mal en smucke Dær besmer,
Swart mak en witte kalkte Wand.

So'n Hand grient jümmer wedder dær,
Se wasst, un ward en Manneshand,
Un drückt as Fründ di ut de Feern
Mal warm as kum in't Vaderland.

Du awer hest nu ok en Fründ
An'n Ostseestrand, min lewe Mohr,
Un kumst du mal heræwer, Kind,
So kumm an'n Swanenweg an't Dor.

Dar steit dat Hüschen, dat du kennst,
Un fȩhlt din Handschrift an de Port –
Segg man: »Ik bün't,« so is't genog:
Denn Leev wascht ok de Tid nich fort. 253