Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Üm hundert Daler.

Von Joh. Hinr. Fehrs.

Dat fründliche Burhus, wat dar an't Olndieks-Holt twischen hoge Kastang-, Appel- un Berböm rutkieken deit, weer so üm't Jahr 1825 recht old un pultrig. Wenn son Hus twischen gröne Böm steit, Blom'n in un ünner't Finster, denn süht dat noch ganz lustig ut – de Armot kiekt wol dör de Ritzen un Löcker, awer se lacht. Nu weer't Winter, vunabend Wihnachten-Abend; de Böm un Büsch weern kahl un sor, Rugriep glinster an de Tilgen, de lütten Finsterruten weern tofrarn, un an't Dack hungn rundüm kole Istappens, as weern dat Franschen an en toreten Kleed. Dat Hus seeg heel trurig ut un stunn dar so still as en Sark – Daern to, op'e Hofsted keen Minsch, keen Hund oder Hahn.

Un dochen weer Leben darin. In de Döns speln an den groten Ekendisch twe Kinner, en Deern von söben un en lütten Jung von dre Jahr. De sproken un lachen man lies, awer dat Vergnügen weer doch heel grot, denn lütt Trina harr allerhand bunte Flickens un Bandn tohopen söcht un harr sik den Wakplock ut dat Klockenhus halt, se wull em smuck antrecken un sik en Popp maken. Heini keek to un wunnerwark aewer den Staat, toletz sä he: »Tina, Popp ok Büx anhebbn?«

»Ne, min Heini, dat is en lütt Deern, Büxen dregt blot de Jungs.«

Kinnjes' Kind Jesus – Weihnachtsmann. mi en Büx bingt?« frog he.

»Dat glöv ik nich, Heini, du büst noch to lütt.«

»Ik garkeen Büx hebbn?«

»Ja, du kriegst noch mal een, awer du mußt noch töben. Moder sä di güstern jo: to en Büx hört Verstand, dat kunn noch nich angan.«

Heini keek mit sin groten blauen Ogen rop na de tofrarn Ruten un dach deep na. »Wat is Vertand, Tine?« frog he toletz.

»Dat weet ik nich, min Heini, mußt Vader mal fragen.« Darbi wies se mit er Popp, de nu bald klar weer, na'n Ahm.

Heini klatter von de Bank hindal un schraekel na sin Vader hin. De seet dar krumm, de Ellnbagen op de Knee, Kopp in beide Handn un deep in Gedanken. Heini tucks em so lang an sin Hemdsmau, bet he em anseeg. »Na?« frog de Vader mit en deepe Stimm.

»Va'r, wat is Vertand?«

»Wat?«

»Vertand!«

»Verstand meent he,« sä Trina.

Dat weer nu wol so licht nich seggt, denn de Vader besunn sik. »Wenn du gröter warrst, min lütt Jung, denn kriegst du Verstand, un denn kannst du ok begriepen, wat dat is.«

Heini stell sik twischen de groten Been von sin Vader und spel mit de blanken Westenknöp. »Bingt Kinnjes' Vertand?«

»Düt Jahr noch nich, mußt noch en betjn töben.« De grote Hand strakel mal den lütten Flaßkopp.

Heini sunn en Ogenblick, denn schraekel he wedder in grote II na sin Swester. »Dü, Tine, Tine, Vertand is Büx!« reep he mit helle Ogen.

»Dat glöv ik nich.« lach Trina, »dat Verstand en Büx is!«

»Doch du!« sä he un slog er mit sin lütte Hand op'n Arm, »Vertand is Büx!«

En Schritt achter't Finster war lud, de Vader keem in's höch un hork.

»Kinnjes', hör!« tuschel Heini. Trina schütt mit'n Kopp un seeg êrn Vader lurig an mit en Og, binah to old un to klok för dat junge Gesicht.

De Blangdäer klapper un jank. »Go'n Dag, Henn Kark, kam He neeger!« sä en Frunsstimm.

»Is Steffen to Hus?« Dat klung so hell, as keem dat ut en Trumpett. De Stubendäer gung apen, un herin trä en Mann, de wol en Fot körter weer as Steffen Pahl, ok wol en Jahrer twintig öller. Awer he heel sik stur un steil un dreih sik, as gung dat op Kommando. Dat weer »Bonapart«, de riekste Bur rund üm den Vierth Weite Heidefläche. in alle Dörper; so nöm'n em de Lüd, wil he mit sin Geld Lütt un Grot regeer, dat allens na sin Pipen danzen müß. Sin grote Broder in Frankriek leeg al en paar Jahr in't Sark, un von sin Weltriek weer nix nablêben as Schörren un Stücken; he, de lütt Bonapart, lêv un strêv noch, un de em seeg in sin gêln hirschleddern Kneebüxen, sin blau Kamsol un rode West mit blanke sülwern Knöp, den Dremaster op sin aschgriesen Kopp, de bög em geern wid ut'n Weg un wenn't ok mit en voll Föhr Heu weer.

»Dag, Steffen Pahl!« reep he, as wenn he mit en dowen Mann to don harr; darbi leepen sin lütten scharpen Ogen dör de Stuv un bleeben an de beiden Kinner hang'n. »Deern, wat makst dar! Lettst du den Wakplock in din Hus danzen, Steffen? weetst du ok, wat dat bedüd?«

»Dat bedüd en Doden,« sä Stessen Pahl langsam.

»Na, dat is Wiwergloben! Awer ik mag't nich liden, wenn Gäern mit Saken spelt, de anner Lüd tohört un wahrt warrn mäet. Weg mit den Plünnkram! so, nu legg den Plock hin, wo he hinhört!«

Lütt Trina rak mit en bewerige Hand er bunten Lappens tosam, krop ünnern Disch dör un smeet den Plock in't Klockenhus, denn leep se rut. Heini schraekel achterher un sä ganz lud: eische Mann! heel sik awer nich op.

»Will He sik nich dalsetten, Henn Karl?« Steffen schov em den Laehnstohl hin.

»Sitt nich geern op'n Stohl, de annereen warm seten hett! Wat ik to seggn heb, kann ik in't Stän afmaken. Weetst du, wat wi förn Dag hebbt?« He stell sik dicht vör em hin, schov de Hand in de Büxentasch un klaeter mit Geld. »Mutt ik dar sülben üm her tüffeln? Bün sowat nich gewennt!«

»Ik weer hüt Middag al bi Em west, Henn Kark, wenn ik Geld harr kriegen kunnt. Kann He nich noch en halb Jahr töben?« Dat keem dump un drang ut'n Mund, un de grote Gestalt weer dalbögt, as stunn se ünner en sware Last.

»Ne, Steffen, dat Töben is ut! Ik heb nu al twe Jahr op min Geld lurt, un de Zinsen kamt ok man druppenwis. Wat hev ik för Sekerheit? wies mal wat!«

»Ik heb doch min Hus un Hof, un hundert Daler sünd dat jo man!« sä Steffen möhsam.

»Wat snackst du dar för dumm Tüch? man hundert Daler? Dat is in düsse trurigen Tiden en grot Kaptal, min Jung! Hest du di nich binah ut Hasen Strümpfe un Schoh lopen, üm de hundert Daler to lehn, un wat hest utricht!«

Steffen sweeg un seeg vör sik dal.

»Wat de Haef opstunns weert sünd, dat lat di von de Krein vertelln, de dat enanner togröhlt in't Olndieksholt! In Dithmarschen hett en Bur sin Hof verköfft för en Pund Toback, en anner för en oln Schimmel! De Stüern sünd aewer de Maten hoch un sugt den Burn dat Mark ut de Knaken, Korn un Veh gelt nix, un de Botter is so billig, dat man de Wagens damit smern kann.«

Steffen süfz mal hoch op. »Dat ward jowol mal beter,« sä he unseker.

»Ja, wenn wi op'n Karkhof liggn dot! Ik seh dat Enn nich af. Un darüm mutt ik min Geld hebbn, Steffen Pahl, un dat bald!«

»Un wenn ik dat nu ganz un gar nich kann? Gev He doch en paar Jahr Geduld, Henn Kark, He kann jo töben! Wat schall ik ...« he sweeg op'n mal still – sin Fru keem in de Daer; he kunn't er ansehn, dat se wedder weent harr. »Antje, bliv buten!« sä he un wink er af.

»Ik kann di nich bedeln hörn!« reep se dull un trurig togliek. »Henn Kark, wie hebbt noch dre Schüllng in't Hus, dat is uns ganz Kaptal – wat will He?«

»Min hundert Daler hebbn, Antje, awer von Steffen, nich von di!« He stött mal sin Stock in de Lehmdel un schütt ärgerlich den Kopp: »Wiwerkram! büst keen Herr in Din Hus, Steffen Pahl?«

»Min Mann spelt nich den Herrn in't Hus, he is uns Husvader, Henn, dat is mehr. Wat he seggt, dat gelt, un wenn he as en Bedelmann aewer de Heid gan müß – wi gat mit em un muckt nich!« Se wisch sik de Ogen un fat ern Steffen bi de Hand.

»Dat is heel nett, Antje, denn mi is bang, dat Ji son Reis noch mal maken maet. – Ik seh wol,« wenn he sik an Steffen, »dat hier op'n Stutz nix to haln is; ik will di en Vörslag maken: giv mi en Pand, so kann ik mi noch en Jahr un wenn't ok twe sünd, gedülln.«

»Geern, wenn ik kann!«

»Ik verlang nix, wat du nich kannst! Du gibst mi de Grotwisch so lang, bet du mi betalt hest.«

»Un wokeen kriggt Gras un Heu, wat darop wassen deit?« frog Antje gau.

»Wat en Frag! Ik, versteit sik von sülben!«

»Womit schüllt wi denn uns' Köh satt maken?«

»Ik will min Geld hebbn oder Sekerheit, Antje, un op'e Stell, un wenn Ji mi nich een Deel geben wüllt, denn ga ik morgenfröh na'n Avkaten!«

Antje wull noch wat seggn, awer Steffen schov er trügg, un as se em anseeg, verschrak se sik.

»Wenn He mi de Wisch nimmt, denn snört He mi den Hals af, dat weet He, Henn Kark!« sä Steffen, un darbi flogen em Kinn un Handn; ik will em dat Lukdeel gêben, dat is eben so grot un godes Plogland.«

»Un ik will de Wisch hebbn oder min Geld, darmit basta!«

»Sin letz Wort, Henn Kark?«

»Min allerletz Wort!«

»Üm Gott, Steffen, besinn di! He deit dat nich, he geit nich na'n Avkaten op'n hilligen Dag!« Se klammer sik an sin Arm un heel em trügg, awer he seeg un hör nix mehr, he schütt sik un stött êr trügg, dat se hard gegen de Wand full, denn störrt he na de Daer. Awer Herrn Kark harr Tid funn, en Vörsprung to kriegen.

In de Eck bi den Fürherd Huken de lütten Gaern un flogen vör Angst un Küll an't ganze Liv. »Eische Mann weg,« sä Heini, »komm, Tine, kold!« De beiden Kinner kropen wedder in de Döns rin. Dar leeg de Moder noch an'e Eer, as weer se dod. Heini stunn vör êr un wüß nich, wat dat bedüden schull, awer Trina fung an to ween un to jammern. »Ach min lütt Moder, min witte Moder, wat fehlt di!« Se smeet sik aewer êr un strakel êr de Backen un tucks êr bi de Hand. Nu fung Heini ok an to schrien, awer so, as wenn he Arm un Been braken harr; wenn noch Lêben in de Moder weer, den Lärm müß se hörn. Se keem ok würklich to sik sülben, keek sik mal verlarn üm un frog Trina, wo de Vader weer. Darbi keem se möhsam in'e höch, de Kopp weer êr noch düsig, swar un nüsselig. De Kinner wüssen von nix – de Vader weer rut lopen, dat harrn se sehn.

Antje war hitt un kold. Se kraepel sik ut de Daer, reep un hork, strêv üm't Hus rüm, na de Schün, seeg lank de Strat – êr Steffen weer narms! Do gung dar in den Radmaker Wraag sin Kath de Blangdaer, un en paar Tüffeln keem'n anslarrn, un as Antje sik ümkeek, stunn ol Abel vör êr.

»Wat wullt du mit din blödigen Kopp in'e Küll?«

»Min Steffen! – weetst du ...?«

»Komm man eerst rin, min Deern, denn will ik vertelln, wat ik weet. Wenn man en Lock in'n Kopp hett, mutt man dat toheeln un nich tofreern laten!« Se hak êr in, bröch êr na de warm Stuv un bleev bi êr.

Steffen weer wildeß al buten vör Ilenbeck op den Weg, de na Lohdörp geit. Wat wull he dar? wonêm strêv he hin? He weer op Tüffeln, in Haarn un Hemdsmaun un seeg stief un biestrig vör sik hin, as en Minsch, de in Slap ümgeit. He leep nich, gung awer mit grote Schritten driebens weg. De Hêben weer aewerher gries un grau, de Wind leet wat na un weer nich mehr so kold – Steffen acht dat nich. He keem an dat Maartenholt; dat brus in de Dann'n, un op de anner Sit von den Weg in den Reetschalm von den Fischdiek dar russel un krop wat – weer't en Fischotter oder en Voß, de Enten griepen wull? Dat Water weer aewerher dick tofrarn, blot een Stell bleev in den strengsten Frost apen, dat weer de Bornstell bi den Schalm. Hier rög sik wat hin un her – dat weern Enten, en ganz Tümp – hrrrr! dar flogen se op un seiln in'n Bagen na de Stör to. Steffen seeg un hör nix, he gung man ümmer sin Nes na. – Wenn man en Koh mit'n Steen an't Horn smitt, so is dat narrsch antosehn, woans son Brest sik tiern deit. Den Kopp hoch un en betjn scheef, de Ogen wid apen – so steit dat en Ogenblick still un geit denn dribens hin gegen Bom un Wall an, rein benaut un benüsselt von den Dräehn in'n Kopp. So weer Steffen Pahl tomot. As he Herrn Kark naspring'n de wüß he noch, wat he wull: he wull den Hund von Kerl dalslan as en Ossen. Jahrn lang harr he em al as en Deubel op'e Nack seten, nu greep he em na de Kehl un wull em den Wind afkniepen. Dat weer to vel! He vergeet Fru un Kind un Seel un Seligkeit – he störrt em na, un dat harr en grot Unglück geb'n, wenn he em funn harr. Awer Henn weer narms – oder mak de Ras em blind? He funn em nich op'e Strat, nich achter Hus un Schün, nich in't Olndieksholt. Dat Rümlopen in de Küll mak em toletz en betjn nüchtern, ün nu flog em dat as en Steen hard an'n Kopp: wat Hest du dan! nu is allens ut! he vergitt un vergibt di dat sindag' nich, he stött di Hus un Schün üm un jagt di mit Fru un Kinner in Frost un Snee! Sin Kopp draehn, he stunn still un keek vör sik hin, as marscheern de Hunger, de Sük un de Dod an em voraewer; denn sett he sik in Gang, ahn sik to seggn: worüm, woto un wohin, as en Uhrwark, wat optrocken is – dweer dör't Feld na de Landstrat un wider, man ümmer wider. Nu weern al Holt un Fischdiek wid achter em, de Hüs von Lohdörp weern al to sehn, de hogen Pappelböm bi't Scholhus un de swarten Dann'n achter den Burvagt sin Gaarn – Steffen seeg blot sin Hus, sin Fru un Kinner un Henn Kark, de daraewer swev as de Hav aewer de Höhner un jeden Ogenblick dalstöten kunn.

»God'n Dag, Steffen Pahl! Wat hem hem wullt du hier in son Optog?«

Steffen stunn mit err Ruck still as en Perd, dat op'n mal mit en Stangtom in't Mul reten ward; he hopp en Schritt torügg ün dreih de verglasten Ogen, de nu wedder lebennig warn, na den Wall: »Is He dat, Dirk Panjer?« stamer he.

»Ja Steffen, ik bün dat sülben hem hem. Wonêm wullt du hin?«

Steffen keek sik verlarn üm. »Wo bün ik?«

»Hem hem Steffen, du büst krank, ik bring di na Hus, wat?«

»Nê, mi fêhlt nix!« sä he, mak awer darbi son trurig un gottverlaten Gesicht, dat Dirk sin Klappmest, dat he in'e Hand harr, tomak un denn stiefbeenig von den Wall hindal steeg. »Ik wull en bêtjn Bessenries snieden hem hem, awer dat hett Tid, Steffen,« sä de ol Mann, as he vör em stunn. »Komm mit mi na min Kath, Moder schall uns en Taß Kaffi kaken, de warmt un quickt un makt vergnögt. Nê nê, lütt Jung, wat wullt du?« reep Dirk, as he seeg, dat Steffen den Kopp schütt un wedder umkehrn wull. »Ik weet jo nich gewiß, wat di fehlt, awer de Lüd hebbt mi wat vertellt – du mußt di mal utsprêken! Komm, lütt Jung, lat mi in din Arm haken – so! Nich to grote Schritten, ik bün al wat stümperig.«

Se gungn langsam na Lohdörp to – en ungliek Paar: de een jung un grot mit breede Schullern, de anner old un swach an Arm un Been; awer dalbögt warn se beid: Dirk dörch en lang Leben voll Glück un Unglück, Steffen dörch en Stormwind, de em de tragen Gedanken in sin groten Kopp rumküseln leet, dat he dummerig, daesig up dun war un sik ganz nich faten kunn.

»Wat du för'n starken Arm hest!« snack de Ol. »Dar mutt ik denken an min Hans, dat weer en staatischen Jung, de weer ok wol son Ries warn, as du büst. Du hest em nich kennt, du weerst domals noch en lüttjn Baeker in'n Pierock, un din selig Vader lêv noch.« He stunn still un wies mit'n Handstock hindal na de Wischen. »Dar nerrn weer't hem hem. Dar gras min swarte Hingst, en schönes Pêrd, awer hem hem en wêlig un tücksch Tier. He hett wol op em rieden wullt ahn Taegel un Tom – hem hem ja he weer waghalsig as son Slag Jungs sünd – dat Pêrd slog em dod, slog em mutzdod hem hem, ik funn em nerrn op'e Wisch in't Gras, bleek un blödig.«

De Ol sweeg en ganze Wil un keek na de Wischen hindal; toletz sä he: »Lat uns wider gan, Steffen. Ik lop nich lank düsse Landstrat, ahn hier stilltostan un na de Stell to sehn, wo min Saehn lêgen hett. – Dat is wol dat Swarste in'e Welt,« sä de Ol lies un as wenn he mit sik sülben snack, »wenn uns Herrgott uns eerst en groten Schatz in'n Schot un an't Hart leggt un denn em naher tobrickt un wegnimmt. Sowat vergitt man nich, dat is as en Fotspor in'n Steen, dat vergeit nich.« He sweeg wedder un schraekel still wider, denn frog he op'n mal: »Wat harrst du dan, lütt Jung, wenn du in min Stell west weerst?« Steffen wüß wol nich recht wat darop to seggn – oder harr he garnich tohört? He schütt den Kopp un brumm lies vör sik hin, sä awer nix. »Ik drog de Lik eerst op'e Nack to Hus, hem hem en swar Last! Denn hev ik em begraben. Awer ik kunn mi vör Wehdag' nich faten un nich laten un toletz keem de Dullheit darto, ik weer gramm op Gott un de ganze Welt. As ik von'n Karkhof wedder trügg keem, lad ik en Kugel in min Flint, gung hindal na de Wisch un reep den Hingst. He kenn mi un nehm geern en Stück Brod oder Zucker von mi. Vundag kreeg he'n Kugel hem – he schreeg gresig op un störrt. So as he leeg, is he liggn blêben hem hem, en Aas för Voß un Krei – De Mörder mutt starb'n, so is't recht, awer ik harr dat en annern aewerlaten schullt – to Rau keem ik dardörch doch nich. Jahrnlang hev ik mi mit min egen Gedanken rümslan, un ik harr mi sach nich wedder torecht funn, wenn min gode Anna mi nich holpen harr. – Süh dar, lütt Jung,« reep he op eenmal mit en ganz annern Ton, »dar sünd wi al vör de Daer! Nu komm man rin na Döns, ne ne nu komm man! Moder!« reep he na de Kaek rin, »ik bring hier Besök, mak mal gau en Taß Kaffi!«

En ol fründlich Gesicht keek na Del: »Ach Steffen Pahl! wonem wullt du ...« »Gau to, lütt Moder!« reep de Ol un plink er to, »Steffen hett nich lang Tid!«

Dirk Panjer wahn al en Jahrer tein in't Afscheed, sin Stell harr he an sin Swiegersaehn geben, de god to sitten keem, denn sin Fru weer eenzig Dochter. Dirk harr lang Bur spelt, un he un sin Anna harrn sik't sur warrn laten; so kunn he sik bargen in de trurigen Jahrn, ja he heg gar noch en smuck Kaptal achter de Oken, denn damals leeten de Burn dat Geld still liggn, wenn se wat harrn; dat op Zinsen to don, weer garto gefährlich – alle Hüs un Haef wackeln, dar weer keen Sekerheit.

»Süh mal, dar spelt al Sneeflocken von baben hindal, un dat ward schummerig, bald is de Klock veer,« sä de Ol, as se binn'n weern. »Sett di hier bi mi her, lütt Steffen, so! hem hem nu vertell mi mal, wat du op'n Harten hesst, awer gau, du mußt wedder an't Hus.«

Dat weer nu garnich so licht för Steffen, denn he dach un sprok ümmer wat langsam, un nu weer sin Kopp noch darto en bêtjn ut Spor; awer ol Dirk holp na un frog un snack so lang, bet he allens wüß. He schüttkopp. »Hem hem min Soehn, wenn du hütabend to Bett geist, denn dank unsen Herrgott daför, dat du Bonapart buten nich funn hest! Du harrst em dodslan, weetst dat! dodslan üm hundert Daler, Steffen Pahl! Hem hem, de Hingst weer en Beest un min eegen, un dochen hem hem noch hör ik em na'n Hêben ropschrien, as wull he mi bi unsen Herrgott verklagen; awer Bonapart is en Minsch!«

De Fru keem rin mit den Kaffi, snack heel fründlich un schenk in, sett ok Brod un Botter op'n Disch. »Hest al en Dannbom för din Kinner?« frog se.

Steffen schütt den Kopp un keek vör sik dal.

Dirk plink êr wedder to un wink na buten; se verstunn em un gung na Kaek. »Bring uns en Licht, Moder!« reep he êr na, denn mak he de Finsterluken to, dat dat ganz düster war in de Döns.

»Luken sünd heel nett, lütt Jung, ik hev son Dinger in Itzho bi Jehann Mehrens sehn un mi ok wülk maken laten. Ik mag mi achtern Ahm von den oln soren Ostwind nich anpusten un von nêswiese Lüd nich in de Finstern lurn laten. So drink doch Din Kaffi un nimm di en Botterbrod!«

He nehm sin Fru dat Licht af un sett dat op'n Disch, denn slot he de Lad apen un hal dar en leddern Büdel rut.

»Hundert Daler, seggst du, Steffen?« frog he.

»Gott du leewe Gott, Dirk Panjer, will He ...?«

»Hier sünd hundert in Speetschen hem hem – nu drink din Kaffi, lütt Jung!« sä de Ol un heel Steffen trügg, de opstan wull. As he seeg, dat den jung'n Mann de Tran' in de Ogen stiegen dên, mak he sik wedder bi de Lad to schaffen un frog: »Büst ok noch Zinsen schüllig, min Saehn?«

»Fief Daler.«

De Ol kram in de Bilad un klaeter dar mit Geld. »Hier sünd noch tein Daler hem hem, dat ward bi di in't Hus sach en bêtjn knapp utsehn – nê nê min Saehn, spar din Wör, mi is't jo en Freud, dat ik di bistan kann! De 110 Daler lehn ik di, bet de Tiden bêter ward, ahn Zinsen; starv ik vörher, so betalst du dat Geld an min Kinner, un kannst du dat in din Lêben nich trügg gêben, so seggst du din Kinner dat hem hem, denn maet de dat in Richtigkeit maken. Segg mal, min Jung, hest du Bonapart en Papier darop geben?«

»En Schuldschien, ja!«

»Vergilt nich, di em wedder geben to laten, Steffen, vergilt dat jonich!« Denn stött he de Daer apen un reep: »Moder, büst du klar? Steffen mutt na Fru un Kind!«

»Hier, min Saehn,« sä de ol Fru un seit en Hangelkorf op'n Disch, »ik hev di allerhand Kramsticken tohopen söcht för din Kinner – in düsse trurige Tid ward de arm Gaern garto licht vergêten.« Se snack in een fort, dat Steffen garnich to Wort keem.

Wildeß söch de Ol em en warmen Kuller un en Hot, awer Hot un Kuller weern to lütt un to eng; nu wull he em sin Kapittelmütz ansnacken, awer Steffen meen, de Küll de em god, sind Kopp weer garto hitt. Se bröchen em bet an de Blangdaer un leeten em ut.

Dat Weder weer anners warn; de Wind weer binah still, un von den swartgriesen Hêben fulln man ümmerto de groten Flocken un län sich sach op Bom un Busch un op de kole Eer; de Küll harr nalaten, dat schien, as wenn't Dauwêder warrn wull.

Steffen stunn merrn op de Strat, de Daer weer eben achter em slaten. De beiden Oln leeten em gar nich to sik sülben kam – nix harr he torügg laten in dat gode Hus as den Sand von sin Tüffeln, keen'n Dank, keen Adüs – se harrn em rut schaben mit êr warm'n Hand'n: »Man to, man to, Steffen, du mußt na Fru un Kind!« Nu stunn he buten un weer alleen, un nu eerst keem de ganze Freud aewer em un trock em dör un dör. He föhl noch mal in den Korf rin, wo ok de Büdel mit Geld liggn de, denn greep he an de Eer un nehm sin Tüffeln in de Hand un leep al wat he kunnê op Strümpsöcken in de düstre Nacht rin un na Ilenbeck to. – –

Henn Kark schimp un schüm un sä all, wat he wull, as Steffen em dat Geld op'n Disch tell. He wull dat nich anrögen, reep he, dat weer wol stahln oder he harr een ümbröcht un utplünnert, awer dat holp em nix, Steffen wiek un wackel nich un gung nich von'n Placken.

»Wonêm hest denn dat Geld her?« frog Trina, Henn sin Fru, de breed achtern Ahm seet, »lett sik dat garnich vertelln?« Henn un sin Olsch weern Ehlüd, as in Land un Stadt oftins vörkamt: de Leev harr êr nich tosam bröcht, un jahrnlang harrn se lêvt as Katt un Hund, de een noch tager as de anner; toletz harrn se sik tosam funn op'n Geldsack, dar seeten se nu old un kold bi enanner un weern sik so eenig as twe Spitzbobenhand'n.

»Dat Geld hev ik von Dirk Panjer lehnt kregen,« sä Steffen, »stahln is't nich.«

»Ik weet doch nich,« reep Henn Kark mit en fühnsch Gesicht; »dat sünd hungerige Tiden, Steffen, een fritt den annern op, ja se lopt al bi helligen Dag achter enanner her, üm sik aftoslachten. Hier is de Schien un nu ga, awer dat segg ik di: leppst du mi noch mal aewern Weg, denn wahr di!«

Steffen hör wol garnich, wat Henn sä; he greep na den Schien, bekeek em von alle Siten un steek em in de Westentasch. Denn nehm he sin Korf un gung mit »gode Nacht!« ut de Daer.

»De Speetschen verköp ik morgen an Matten Krus in Kellnhusen; dar lett sik nu wat op verdeen, de Stürn sünd vör de Daer,« sä Trina un bekeek dat Geld mit blanke Ogen.

»Büst en Kindskopp, en Tweernbüdel!« schull Henn un sprung in'e Stuv hin un her. »Ik arger mi, dat mi en schöne Burstell ut'e Handn wunn is, un du freust di aewer dat Drinkgeld, wat du darbi verdeen kannst, ol Kalv!« He leep na Del un schull dar mit de Knechten rüm, de de Köh fodern. –

Aewerher voll Snee, de Strümp natt bet an de Knee, blanke Waterdruppens an Haar un Backenbart un Parln vör de Steern – so keem Steffen to Hus un sett stillswiegens sin Korf op'n Disch. Antje keek em bang an, awer ol Abel, de mit er scharp Og glik wies war, woans dat Laken scharn weer, lach hell op: »Kinner, nu fohlt de Handn, de Kinnjes' is dar! Süht ut as en Spök, awer hett helle Ogen un en Hangelkorf mit Pepernaet un Pottrosin! – Büst en netten, nützlichen Kerl, Steffen Pahl! Smittst din gode Fru an de Wand, dat er dat Blot ut'n Kopp springt, jagst din Kinner in't Aschlock un lettst mi ol Minsch hier sitten, üm Moder un Gaern to begöschen! Wat schöllt de Lüd van mi denken, Steffen? All de Jahrn hev ik Wihnachten-Abend vör de Daern sungn, un vunabend – ja nu fichel man mit er rüm, dat de min selige Töns ok, wenn he mi dat Mul scheef slan harr, denn weer he den annern Dag so glier un glei – ne ne dat is denn doch sach anners, dat kunn min Töns nich!« reep se op'n mal un fol de Handn. »Kinner nu kiekt mal, Moder lacht un weent in een Tasch!«

Steffen harr sin Antje op'n Arm nahm, as weer't en lütt Popp, un tuschel er wat in't Ohr; do blöh de Freud op in dat bleeke Gesicht ünner den witten Koppdok, un dat Is, wat sik üm er Hart leggt harr, leep er in Tran' lank de Backen hindal. He le er lies op't Bett un sä mit en deepe bewerige Stimm: »Nu besinn di man en betjn, min Antje, ik will för de Kinner sorgen!«

Na en lütt Stunn seeten se all üm den Disch. Heini wunnerwark aewer den Dannbom, Trina leet en ol hölten Popp, de sik in den Korf funn un de se mit er bunten Lappens en betjn opvijolt harr, op un dal danzen; Steffen un sin Antje weern still, awer bet an den Hals voller Gottlov un Dank. Abel et un drunk för alltosam, un darbi sprung er scharp Og von den een to'n annern, toletz sä se: »Ji schulln man tolangn, Kinners, op sowat hört en dennigen Proppen op!« Awer dat verslog nix, de beiden Lüd rögen nix an. –

»So, dat weer mal en Dag na min Smack!« reep Abel, as se an de Daer stunn un gan wull. »Sühst du, Antje? Ick segg: to en recht Minschenleben hört ok af un an en deftigen Larm un Spitakel! Wenn de Not ranstörrt, Finstern un Daern insleit, un dar kommt denn de helle Freud as en hilligen Engel liesen rin gan, dat is wat, dat is de Seligkeit op Eern. Kennst du Sinksanken? Op un dal, dat een dat Haar op'n Kopp singt un de kolen Gresen aewern Puckel treckt, dat is en Vergnögen! Nu slapt man, Kinners, un lat Ju wat Godes drömn!«

Darmit wull se ut de Daer. Awer Steffen smeet er en Perdek aewern Kopp: »De Snee liggt fothoch, Abel, ik bring di gau raewer!« Denn drog he er na er Kath.

De Snee full de ganze Nacht man ümmerto in grote Flocken un stopp alle Löcker un deck all de Palten to von dat ol Hus an't Olndieksholt, damit dat doch ok en schönes reines Kleed harr för den Fierdag.

Aus: J. H. Fehrs, Allerhand Slag Lüd. (Garding, H. Lühr & Dircks.