Autorenseite

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Mayer.

Mayer ist der pfälzische Münchhausen. Er erzählt
beim Wein seine Erlebnisse in München und in der Türkei.

1.

»Ei, was der Deifel isch dann los,
Daß heut die Leut so renne?
Mer hot jo vorhin uf der Stroß
Schier nit passire kenne.«
»»Ja, Mayer seid ehr schun so alt,
Un des isch Euch entgange?
E Prinz isch hie, – den hänn se halt
Am Bahnhof draus empfange.««
»En Prinz? Was gehn mich Prinze an,
Was frog ich noch de Prinze, –
Die schnaufen wie en annrer Mann,
Nur große Herre sin se.
Ja ja, des isch so was for hie,
So recht Spektakel mache,
Um so was kümmr' ich mich jo nie –
Ich kenn' jo all die Sache.«
»O, Mayer, des isch jetz geredt,
Stellt nor nit glei die Berschte, –
Ei, meiner Seel, mer meent, ihr hätt'
Mit nix zu duhn als Ferschte.««
»Halt – schnerr dich nit! – zu meiner Zeit
Do haw' ich was gegolte,
Ja, – ich war oft bei große Leut,
Wann die was wisse wollte.
Ich weeß, – 's kann sein jetz verzig Johr,
Ich meen, 's wär verzig Woche, –
Do bin ich müd durch's Isarthor
In Münche eingezoche.
S' hot grad geregent, ich war naß,
E Schees war mir zu deuer –
Uf emol kumm ich in e Gaß,
Do ruft mer Eener: »Mayer!«
Ich guck, – do war e prächtig Haus,
Gehl angestriche meen ich,
Im owre Stock guckt Eener raus,
En Herr; wer war's: Der König.
»Ei, Mayer, sägt er, guck bischt Du's,
Du werscht mich doch beehre?
Eruf! – un mach nit viel Geschmuß,
Was sollschte Geld verzehre?«
Ich muß halt – dreckig wie ich war –
Durch all die Zimmer gehe,
Der Staat, die Pracht! – ganz wunnerbar!
Hab so noch nix gesehe.
Na endlich kummt der König raus
Aus so're Stub' donewe;
»Guck, sägt er, des isch jetz mei Haus,
Jetz siehschte, wie mer lewe,
Do setz Dich, mach der's jetz cummod,
Un drickel der die Kleeder,
Du ischt zuerscht e Käsebrod,
Der Kaffee kummt dann später;
Ziech aach e bäe Wämmsel an
Schanschir aach glei die Socke,
Die werre an de Herd gedahn
Dann sin se morge trocke!«
Jetzt rennt glei Alles, groß un kleen,
E ganzi Mass' Lakaie,
Der erscht bringt Käs, un was for een,
Der zwett e Fläschel neue.
Un wie mer so am Trinke sinn, –
Der Wein war gut un deuer, –
Do kummt aach noch die Königin
Un sägt: »Guck do, der Mayer!«
Glei nochher werd e Kann vun Gold
Mit Kaffee ufgetrage;
Ei, sägt der König, Mayer wollt
Ihr nit e Peifel raache?
Do isch der Duwak, stopp er sich,
Dann trink er noch e Schälche, –
Fraa, sei so gut, geh in die Küch
Un hol meim Freund e Köhlche!«
Jetz hämmer dann so fort gemacht,
Bis Mittags nooch de Viere;
Der König hot als oft gesagt,
Ich soll mich nit schenire.
Uf emol sägt er: »Weeß zwar nit,
Ob dich die Füß' nit beiße, –
Na, Mayer, wann Du willscht, geh mit –
Ich will der Münche weise!«
Dann setzt er uf de Kopp die Kron
Un loßt sich 's Scepter reiche,
»Guck, sägt er, so muß ich de Thron
An Neujohr als besteige!«
Dann hot er rechts un links genuckt,
Mer bummle dorch die Stroße,
Herr Gott, hän do die Leut geguckt,
Die Herre all, die große.
Ja wohl – e Johre verzig sin's,
Des ware schöne Zeite – –
Un ich soll wege so 'm Prinz
Mich um e Plätzel streite?

 

2.

»»Na, Mayer, sagt, wie isch dann des,
Wart Ihr dann bei de Därke?
Ich glaab's nit recht, des sin so Späss',
Ich meen – ich däht was merke?««
»So, so – daß ich doch lüge sollt,
Hot mich schun oft verdrosse –
Wann Ehr mer nix meh glaawe wollt,
Dann könnt ehr's bleiwe losse!«
»»Na, ärgert Euch nit, duht nur sacht,
Ihr müßt mich nur verstehe,
's hot Mancher schun e Rees gemacht
Un hot nix Rechts gesehe.
Do trinkt emol – e Tröppel Wein
Duht eem de Mage stärke,
Ich möcht, weeß Gott, ke Sultan sein –
Was trinke dann die Därke?««
»Die Därke – ja, was trinke die,
Was kammer do viel sage;
Sie leppern halt ehr Kaffeebrüh
Un schloofe viel un raache.
Ich weeß, wie ich beim Sultan war,
Do haw ich nix genumme« –
»»Was, Mayer, was! Warum nit gar –
Ihr seid zum Sultan kumme?««
»Do war ich, ja, des war e Kohl,
Sich dorch die Weiwer stehle!
Na – prost ihr Männer! trinkt emol!
Dann will ich's Euch verzähle.

Ich bin emol Sunndags in die Kerch
Un wollt die Mufti sehe,
Der Bau steht owe uf eme Berg,
Der Därk nennt des Moschee.
Ich schleich mich hinne in en Stuhl,
Do waren Alte, Junge,
Un Weiwer, Kinner aus der Schul –
Herr Gott! hän die gesunge!
Jetz stumpt mich hinner mer e Fraa,
Wollt mer s' Gesangbuch bringe –
Na, denk ich, kreische kann ich a,
Ich nemm's, fang an zu singe.
Die Mufti all in eener Reih,
Die losse sich nit störe;
Der Sultan awer war debei,
Ich haw' en huschte höre.
Er hockt so in ere Art Geflecht
Vun angestrichene Hölzer –
Uf emol steht er uf un sägt:
»»Jetz still! Ich hör' en Pälzer!««
Dann kummt er mit bedugtem Schritt, –
Bin ruhig dogesesse –
»»Hör, Mayer, sagt er, Du gehscht mit,
Da kannscht heut bei mer esse!««
Un fertig – ab. Die Kerch war aus,
Mer war's aach arig warem;
Der Sultan awer henkt mich draus
Ganz freundlich in de Arem.
En Mufti rechts, en Mufti links,
Kawasse, Kasnadare –
Ich sag Euch, nä – war des e Dings!
Was des for Kerle ware!
Die Pascha all! Ich fercht mich fascht –
Die viele krumme Säwel!
Na, endlich simmer im Palascht –
Ihr liewe Leut, was Möwel!
Glei rechts do war e klenni Dehr –
Ich seh' zwee Aage nucke,
Na, denk ich, was isch do dermehr,
Un wollt e Bissel gucke.
Der Sultan packt mich mit Gewalt,
Fangt an die Stern zu runze:
»»Des geht nit, Mayer, sägt er, halt –
Mei Harem! Do bleib vun se!««
»Na, sag ich, mache Se ke Gsicht –
Ich redd gewiß mit Keener,
Mer sinn uf des nit eingericht –
Was weeß do unser eener!«

Ich guck dann rum an alle Wänd,
Die Pracht isch nit zu schätze –
Jetz macht e Mohr sei Cumplement
Un sägt, ich soll mich setze.
Wie ich en sammtne Divan merk, –
's war grad der schönscht vun alle –
Do hock ich mich, als wie e Därk,
Des hot'ne dann gefalle.
So därkisch sitze, des isch schwer –
Do braucht ehr nit zu lache;
Ich kann's vum Schneiderhandwerk her,
Do lernt mer all die Sache.
Jetz setzese mer en Turban uf,
En Schlofrock, die Pantoffel –
Ja, denk ich, Sultan paß nur uf,
Der Mayer isch ke Stoffel.
Wie ich dann sitz, do war mer's glei
So schwabbelig im Mage,
Schnell bringt der Mohr en Schibuk bei
Un sägt, ich soll jetz raache.
Die Bernsteespitz, des Rohr, des Holz
Vun Gold und Silber strotze!
Wie's orntlich brennt, do fang ich stolz
Uf därkisch an zu plotze.
Wie ich im beschte Raache war,
Do kummt der Kriegsminischter,
Der mormelt als so sunnerbar
Un guckt in sei Regischter;
Dann führt er dorch en lange Gang
Mich hinne in e Kammer.
Do werd mer's doch e Bissel bang –
O weh, jetz sin se ammer!
Do waren Krahne üwerall
Un Marmorplatte unne –
Es rauscht als wie e Wasserfall –
Un in der Mitt e Brunne.
Jetz packt der Kerl mich fescht am Hals
Un greift mer an die Hosse –
Ich wehr mich scharf un wink em als,
Er soll's doch bleiwe losse.
S' hot nix genutzt, er schafft un schafft
Un loßt sich gar nit störe;
Ja, so en Kerl, der hot e Kraft
Do soll sich Eener wehre.
Er zieht mich puddelnackig aus –
Vor Schrecke werd mer's üwel –
Dann holt er flugs e Berscht eraus
Un bringt e große Küwel.
Jetz warem Wasser uf de Kopp
Un kaltes uf de Buckel,
Als uf mich nei – ich armer Tropp,
Wie ich mich do verduckel!
Wie ich fascht nimme schnaufe kann,
Wink ich, er soll sich dummle,
Jetz greift er erscht zur Berscht, der Mann,
Un fangt dann an zu fummle.
Wie der mich knotscht, wie der mich trefft!
Ich hock als wie uf Kohle –
Ihr liewe Männer, des Geschäft
Des soll der Deifel hole.
Na wie er endlich fertig war,
Dann hot er mich gedrickelt,
Dann wer ich vun ere Sclaveschaar
In Dücher eingewickelt.
Kaum war mer's widder e Bissel wohl,
Sollt ich schun widder raache –
»Ich mag nit, sag ich, bringt emol
Doch ebbes for mei Mage!«

Ich kumm dann, wie des fertig isch,
Zur Wohnstub, do war Feuer,
Do sitzt der Sultan schun am Disch
Un ruft! »»Wie isch Der's Mayer?««
»Ich danke, sag ich, Majestät,
Des wer ich nit vergesse;
Jetz bin ich sauwer un ich däht
Jetz gar zu gern was esse.«
Glei loßt er nunner in de Hof
Was dorch en Mufti sage,
Do bringe se e ganzes Schoof,
Sie hänn's zu Zwett getrage.
Na, hungrig war ich uf des Bad
Un denk, ich geh derwedder –
's kummt aach e Schüssel voll Salat
Vun lauter Palmeblätter;
Do hot so grün erausgelacht,
So strack, mer könnt en reiwe,
Un war mit Leinöl angemacht
Un mit Citronescheiwe.
Dann kummt e Knowlochfricassee
Un Zickelspannekuche,
Dann angesetzte Stärk – o weh!
Soll ich dann des versuche!
Zu guter Letscht noch Eselsmilch,
Pilaf in große Platte, –
Na, denk ich, wann ich des vertilg,
Do bin ich ball de Ratte.
E Gawel war do nit bekannt,
E Messer nor e Bissel,
E Jeder langt halt mit der Hand
Enüwer in die Schüssel.
Vun Wein ke Red, vun Bier ke Sproch,
Ich duh em Mohr als winke,
Ja, meent der, ich soll nooch un nooch
Als Rosewasser trinke.
Ich plog mich halt un works mich ab,
Hätt möge närrisch werre –
Uf emol greif ich zu der Kapp
Un sag: »Adje, ihr Herre!
Ich hab jetz satt bis an de Hals
Vun Eure Essensspeise, –
Kummt ehr emol in unser Palz
Do will ich Euch was weise.
So Sauerkraut un Lewerknöpp
Un Schweineknöchel, frische –
Ihr Därke, ja, ihr arme Tröpp,
Bei so was kammer wische.
Bei uns dehem hot jedes Ei
Zum wenischte zwee Dotter,
Doch in der rauliche Därkei
Werd em der Mage lotter.
Bei uns dehem sin alle Leut
In ihre Köpp viel heller,
Die Lewer uf der Summerseit,
En schöne gute Keller;
So Bitzler vum e gute Johr,
Dozu gebrotene Keschte,
Des zieh ich Eurem Kaffee vor,
Des isch doch s' Allerbeschte.
Un mer verstehn aach was vum Käs,
Mer hän aach gute Kuche –
Korzum! Jetz macht emol e Rees,
Dann könnt ihr mich besuche!
»»Ja, sägt der Sultan, mer sin dumm –
Die Palz hot anner Feuer;
Wann ich in selli Gegend kumm
Besuch ich doch de Mayer!«
Jetzt wär' ich fort, müd wie ich war,
Doch wollte se's nit leide.
Ich mußt' noch uf eme Drumedar
E Stunn spaziere reite.
Herr Gott war mir's im Bauch so hohl,
Ich konnt mich fascht nit hewe, –
Ihr liewe Männer! trinkt emol
Die Pälzer solle lewe!«


 << zurück weiter >>