Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Wihnachen

Dat leewe, leewe Wihnachtsfest!
Dar hebbt wi't nu op't allerbest!
Wenn ock dat Is an't Fenster blöht,
Wa vörjahrswarm treckt't dör't Gemöt!
De Ogn so blank, dat Hart so vull,
Als wenn't darünner breken schull.

»Lobt Gott, ihr Christen«, – hest't all hört?
De Kinner hebbt't vun buten lehrt,
Nu singt se't all, un morrn noch mal
De Kanter vun de Orgel dal.
»Lobt Gott, ihr Christen«, – geiht ni schön
So um den Bom, so hell un grön?

Sing ock man mit un stimm mit an,
Un mit de Kinner fohl de Hann.
Warrst sülbn dartwischen wedder Kind
Un büst, als all de annern sünd.
De't ni de Freud, so de't dat Leid,
So'n Abend kamt se allebeid.

Süh, wa he blitzt un wa he brennt!
Nu sünd se in ehr Element!
Un wat en Lust, un wat en Larm
So'n leewen, leewen Kinnerswarm!
Holt stopp! Ju stöt den Bom noch um,
Ju springt dar gar to dull herum.

De mit en Popp, noch sülbn en Popp,
De mit en Perd in'n vull'n Galopp,
De mit en Sawel un'n Gewehr,
De mit en Schuvkaar achterher,
All vulle Hann, all wat to dregn,
Sin Leevst hett ja en jeder kregn.

Wa is't en Lust, wat is't en Freud,
Wat is't en Pracht un'n Herrlichkeit,
So'n leewe Kinner un so'n Bom!
Wat steihst du denn, als stünnst in'n Drom?
Is't nich en Glück? – süh blots mal hin,
Wat warrst du denn so still to Sinn?

Ick weet all, – süh, du denkst wul sach:
Vör Jahrn, vör Jahrn an dissen Dag!
An dissen Abnd vör Jahrn, vör Jahrn!
Wa gau is't allns vöröwerfahrn!
Als wenn't en Drom vun güstern weer,
So flüggt de Tid, – so kort is't her.

De bunten Lichter brennt hindal,
De grüne Bom ward welk un kahl,
De Morgen kummt, – de Abend geiht,
De Rosen blöht, de Flocken weiht,
De witten Flocken, – ei, süh dar,
Du driggst se all in't brune Haar!

Du denkst wull ebn mal an de Not,
Still mank uns Menschen sliekt de Dod;
Wa weer't, wenn he vunnacht all keem
Un di vun Fru un Kinner neehm?
Herrgott, wat schull dar ut se warrn,
Wenn se ni mehr den Vader harrn?!

Un kunn't nich ock noch anners kamn?
Wa mennig Moder ward begrabn!
Wa mennig Kind dregt still un sacht
De Engeln ock dör' disse Nacht!
Wat wullst du do'n, weer't Gottes Will?
Süh, darum wurrst du wul so still.

Un ebn, als di, ward mi to Sinn,
Dar drogn se all min Süster hin,
Dar drogn se ock min Vader 'rut,
He weer so leev, he weer so gut! –
Vergangen Jahr um disse Tid
Dar weer he noch so fröhlich mit.

So'n Ab'nd, wa deit so weh dat Lengn,
Ick kann't ni seggn! ick kann't ni seggn!
Seeg du din Fru un Kinner an
Un wes' vergnögt un freu di man!
Dar blöht din Glück so frisch un rot,
So denk ni mehr an Sorg un Not.

De Stunn, de fleegt, – bald is't to Enn,
Denn ward de Bom all düster brenn,
Denn gaht allebn de Lichter ut,
Un all de leewen Lüttjen ruht,
Denn singt de Wächter vör de Döhr:
»Allein Gott in der Höh' sei Ehr!«

»Allein Gott in der Höh sei Ehr!«
Veel Dusend singt dat morrn noch mehr.
Uns Christuskind, uns' Wihnachtsfreud,
Uns' Menschenglück un Menschenleid,
Wi harrn't ja ni, wenn he ni weer,
»Allein Gott in der Höh' sei Ehr!«

*