Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Adjüs!

Adjüs! – dat weer en smucken Drom,
En smucken Drom för di un mi!
Welk sünd de Kränz un welk de Blom,
Nu is't verbi!

Un als de Kränz un Blom vergaht,
Vergeiht de Lust, vergeiht de Freud',
Un hest se noch so fast tofat,
Se swinnt di beid'!

Dat deiht de Tid! – se mutt der rinn',
Un ock dat Leewste nimmt se mit, –
Se geiht dar öwer allens hin
Mit lisen Schritt.

Wenn't ni so weer, bald weerst du satt
Ock vun de Freuden, de di blöht, ––
En egen Ding uns Menschenhatt
Un uns Gemöt!

En egen Ding, – un süh, dar steiht
En lüttje blaue Blom darin,
Se grönt un blöht, wenn allns vergeiht.
Doch jümmershin.

Un wullt du, dat ick di ehr wis',
Süh, wo din Lebensschipp ock drifft,
Erinnerung is en Paradies,
Dat ewig blifft.

*