Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Weegenleed

Eiapopeia, polei!
Liggst als en Prinz in de Dei,
Kiekst ut de Ogen so hell un so stumm,
Buten geiht lisen de Sandmann herum,
Keem ock un frag all na di;
Eiapoleia, wiwi!

Eiapopeia, min Hart!
Nacht is so düster un swart;
Günd liggt de Karkhoff so still un so grot,
Wit dör' de Welt schickt uns' Herrgott den Dod;
Slap man, – he geiht wul verbi;
Eiapuleia, wiwi!

Eiapopeia, min Blom!
Slöppst all, – un lachst noch in'n Drom.
Lach man, – du kannst noch de Welt ni verstahn.
Kennst noch keen Sorgen, keen Kummer un Tran,
Lach man! büst glücklich un fri;
Eiapoleia, wiwi!

Eiapopeia, min Kind!
Hoch in de Böm drömt de Wind;
Baben dar blinkert so fründlich de Steern,
Still swevt de Engeln un singt dör' de Feern,
Swevt ock uns' lüttje Marie;
Eiapoleia, wiwi!

Eiapopeia, gudn Nacht!
Ween ick? – – wat heff ick denn dacht? –
Weer't ni vör Kummer, so weer't wul vor Freud;
Ach, un en Moder de kennt dat ja beid!
Slap man, du slöppst ja bi mi;
Eiapoleia, wiwi!

Komp.: 1 st. v. Cl. Serpenthien, 1. st. v. C. Dibbern,
1st. v. A. Fischer, 1st. v. C. Reinecke.

*