Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Harsttiden

Nu sust de Wind, – de Wulken teht so swatt.
De Regen drust, – keen Vagel singt sin Leed;
Wo sünd se blebn, de lüttjen Blom so süt?
Se weer'n so smuck; wi harrn se geern noch hatt.

Wa weer't en Tid, als noch de Rosen stunn,
Un als de Welt vull Lust un Freuden weer!
Wo sünd se blebn? – de Rosen sünd ni mehr;
Un Lust un Freuden gungn dar still to Grunn.

Un wat so neeg weer, is dar nu so wit;
Un wat du leev harrst, hest du't denn noch all?
Besinn di mal! – se weer so grot, de Tall;
Un feilt dar welk, – – ick weet all, wo se li't.

Dat durt ni lang, so dünkt di allns en Drom,
So büst du möd, un liser sleit din Hart;
Wat kamn is,– swinnt, un wat dar swunn is, – ward,
Un öwer di, – – – dar waßt un welkt de Blom.

*