Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Wiehnachtsdeev'.

Twee Daglöhners, Johann Busch un Adam Rüsch stünn' all lang' Dag för Dag bi den Vullbuern Thieß Dunker up de Grotdeel un döschen Roggen, mit de Flögel, klipp, klapp – heel knapp. Ja, knapp weert' man; denn se kreegen dat elfte Korn as Lohn, dat heet von elben Tunnen kreeg de Buer tein un se een; dat leegste awer weer, dat de Roggen nich recht lohnen wull.

En paar Dag' för Wiehnachten stünn' se wedder verdreetlich up de Döschlad to kloppen. All' he Buern un ok de Handwarkers sorgen för't Fest, dat se gode Kost un denn ok recht rieklich up'n Disch kreegen, un se, de Döschers, harrn nicks as Swartbrod un Kantüffeln mit Speck.

»Wi möt uns wat stehln.«

»Dacht hev ik dar ok all an.«

Se möken sik ümmer mehr mit den Gedanken vertrut, un as se man erst den Willen harrn, fünn' se ok bald den Weg.

Dat weer üm disse Tied ja all heel fröh düster, un denn schull Adam, as de starkste von de beiden, bi en Buern en fetten Hamel ut'n Stall haln, un he, Johann, wull bi den Bäcker in't Finster in de Backstuv rinstiegen, wenn se all' bi de Abendkost seeten, un so veel Koken, Puffer un Fienbrod in'n Sack steeken, dat se gliek för Wiehnachten un Niejahr genog harrn.

De Abend keem, un se sliekern sik los. Johann keem ok richtig in den Bäcker sin Finster rin. Awer da hör he wat gahn un kreeg wieder nicks mit as en groten Büdel vull Pepernöt. Darmit keem he god weg un güng' nah he Kark, de en beeten alleen stünn' un mit Muer, Busch un Böm ümgeben weer.

Inn' Karkentorn, de üm de Tied noch apen weer, wulln de beiden Spitzbowen, as se affmakt harrn, sik drapen un den Kram deeln. He dach: Kannst ja ok all bi de Pepernöt anfangen to deeln. He nöhm ümmer dree Stück twüschen de Fingerspitzen un läd se in twee Hupen hen: Dit sünd min! – un dit sünd Adam sin! – un ümmer flinker: Dit sünd min, un dat sünd Adam sin!

He weer noch wacker bi to telln, so keem de Köster un wull de Bädklock trecken. Da hör he in'n Torn wat snacken. Twintig Jahr weer he dar all bi Wind un Weder, in de grötste Düsternis kamen, un nümmer harr he wat drapen. He lüster noch mal to, – richtig: Dit sünd min, un dat sünd Adam sin! Da kreeg he dat mit he Angst. Adam? dat weer ja de erste Minsch west, un de anner? Na, dat weer denn doch seeker de Düwel. He deel woll mit Adam de Knaken von all' de Minschen, de hier üm de Kark begraven leegen, de Goden von de Bösen, – anners kunn't garnich sin.

He je lies torügg, un da füll em de Paster in. De Pasters un olen Preesters hebbt ja ümmer allen Spökkram bespreken un verswinn' laten kunnt.

»Herr Paster, Se möt flink mal mitkamen, so un so is mi geschehn.«

»Mein lieber Mann, was ist Ihm denn in den Kopf gefahren? Er ist ja doch sonst vernünftig und besonnen.«

»Je, dat is awer doch so, kamen Se mal mit, denn künnt Se sik ja von de Wahrheit öwertügen.«

De Paster snackt noch ümmer von »Unsinn!« awer de Köster steiht up sin Stück. Da fangt he an to klagen, dat he man so swack up de Been is von wegen den olen Rheumatismus, un ok heel hiemig up de Bost von de lange Verköhlung.

De Köster wiekt un wankt awer nich un bütt sik toletz an, dat he den Paster up'n Hukenack nehmen un em hindrägen will.

Dat geiht ja los. Langsam un lies peddt de Köster sik mit den Paster up'n Puckel lang den Stieg.

Nu is Johann awer all mit dat Deeln von de Pepernöt farrig un luert ut de Dör, wat de anner, Adam, noch nich bald mit den Hamel ankümmt. Nu hört un süht he wat ankamen un meent ja nich anners, as dat Adam den Hamel bringt. He röppt:

»So, nu kumm man rasch rin, ik hev dat Messer all in de Hand un will em de Kehl rasch dörchsnieden, dat he nich erst Larm makt!«

De Paster hett noch garnich alles hört, da springt he von den Köster sin' Puckel raff un rönnt trotz Rheumatismus un Kortluftigkeit to Hus an. De Köster hett sogar eenen von sin hölten Tüffeln steeken laten.

Bald nahher kümmt Adam mit den Hamel. Awer se slacht em nich in den Torn aff; achtern Knick, eben buten't Dörp finnt se dat seekerer.

Disse Spaßgeschicht ward in alle Völker siet ole Tieden vertellt, bald so, bald anners. Wer dat nich glöven will, kann ehr nahlesen in »Schimpf und Ernst« von Bruder Johannes Pauli 1522 (Nr. 46), in dat »Sassische Döneken Bok 1829« un ok in Professor Wisser sin Märken (»Giff di«). Ick hev se so upschreben, as ik se vör mennig Jahr int Kaspel Kolnkarken mi hev vertellen laten.