Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Wat de Schufkar seggt.

Dar weer mal en Daglöhner, de güng' binah den ganzen Sommer to Moor un mök Torf. Gewöhnlich harr he sin Schufkar mit, un abends bröch he en ganzes Föder drögen Torf mit to Hus. Uennerwegs müß he öwer't Feld un ok en Strämel dörch en Dannenholt. Damals gev dat noch öwerall veel Wild, Hasen und Reh. So keem he denn up den Gedanken, sik aff un an en Braden to scheeten. Dat güng' ok en paarmal god.

As he eenes Morgens wedder loskarjolt, de Flint in'n Sack up de Kar, kümmt em dat so vör, as wenn de Schufkar, de he in mehrere Dag' nich smeert harr, en eegen Sprak hett un jümmer langsam seggt un piept:

»Kehr üm, kehr üm'.«

He kehrt sik dar awer nich an, tövt up't Moor, bet dat abends schummerig un newelig ward, un schütt ünnerwegens an't Holt en Reh. Kum hett he dat in'n Sack bi de Flint ünner den Torf versteeken, so kümmt de Jäger dwas öwer de hogen Koppeln to staken. Da jagt de Daglöhner bannig flink to, un de ole Schufkar seggt jümmer flinker:

»Dat hev'k mi dacht, dat hev'k mi dacht!«

Awer de Jäger harr längere Been un kreeg em bi de Slevitten, nehm em de Flint un dat Reh aff, un nahsten müß he noch dree Dag' in »Johann Mus sin Fack« brummen.

(Duvenstadt an de Alster.)