Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De starke Tobak.

Merrn in en groten Wohld stünn' de düstern Dannen so dicht tosam, dat keen Sünnenstrahl up he Eer kamen kunn. Dar weer ok en swarte Waterkuhl, un grote Steen leegen öwerall wild herüm. Dar tru sik keen anner Minsch hin as de Jäger. Se munkeln all', dar wahn de Düwel. Se wahrschuen ok oftmals den Jäger; awer de säd denn ümmer: »Ik bün vör den Düwel nich bang', lat em man kamen!«

As he sik nu eenmal noch lat in't Holt upholn harr un kum den Weg dörch de Sneesen finn' kunn, stünn' mit'n mal de Düwel vör em. He kenn' em nich, dach sik awer gliek, dat de Satan dat weer.

De frög em denn nah den rechten Weg un sünst allerlei. Toletz ok nah dat Ding, dat he öwer de Schuller hängen harr.

»Dat is min Tobakspiep.«

»Wat ward dar mit dahn?«

»Dar smök ik mal ut to min' Tiedverdriev.«

»O, dat Smöken müch ik ok woll lehrn.«

»Dat is licht to lehrn, paß man god up. Dit Enn stickst du in de Mund un fangst gehörig an to sugen.«

De Düwel süggt nu ut Kröpelskraft, un de Jäger fangt bi den Hahn an to fummeln.

»So nu steek ik an, nu sug man fix to!« Darmit drückt he beide Drückers up'n mal aff. De Düwel fangt an to prusten un to speen un schriggt. »Junge, dat is awer starken Tobak!« un makt, dat he in sin Lock kümmt. Hett sik ok nümmer bi den Jäger wedder sehn laten.

De Geschicht is all heel old un öwerall to Hus, blivt awer ümmer jung.