Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Dat Nachtlicht.

»Dar is keen Putt so scheev, dar paßt en Deckel to«, seggt dat Sprickwort. Un so kreeg de Buer von'n Lünkenhoff ok noch toletz en Fru, so'n halvsleeten Minsch, as man woll seggt.

As de Hochtied nu ut weer un se to Bett stiegen wulln, säd de Fru: »O Hinnerk, ik kann dat Licht nich utkriegen!« Ehr Mund stünn' nämlich nah links röwer, un so puß se ümmer rechts vörbi.

Da müß he denn wedder ut dat Bett rut un füng an to pusten un puß un puß, awer – he kunn't ok nich utkriegen, wiel he mit sin Mundwark rechtssiedig weer. Da buck de Fru ut de Dör: »Trina!« – o kumm mal her un mak uns das Licht ut!« Trina keem, awer se weer ok nich instann'; denn ehr böwelste Lipp hüng' as en Füerhardskapp öwer de ünnerste röwer. Se pust un jammer een üm't anner: »Ick hev doch all so mennig Licht utpust, awer hüt Abend bün ik ja woll reinweg behext.«

Se müß dat Spillwark upgeben, un nu müß Hans, de Knecht herkamen. Awer Hans tier sik ok vergevs darmit aff. So as de Deern dar ümmer vör dal blast harr, so pust he mit sin Sneeschüwerlipp dar vör nah baben. »So'n verdreihten Kram!« schimp he un tröck wedder aff.

En ganze Tied beraden se noch. Da müß de ole Moder ut de Achterstuv herropen warrn. Ja, ja, de Olen hebbt all mehr Erfahrung. Se lick an'n Dumen un kneep dat blaken Licht ut. Da kunn' se all' ruhig to Bett gahn.

(Lang den olen Ossenweg.)