Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Queikaal.

As de Buer Johann Brandt in'n Harvst sin' Diek up de Vörstkoppel afflopen leet, üm em mal gründlich utmaden to laten, füng' he in den letzten Waterpol en Queikaal. Dat is bi uns de eenzigste Fisch, de en Stimm' von sik givt. As de Lüd bi uns noch keen Barometer harrn, bruken se dit Tier as Wederprofeten. Wenn he in sin' Glashafen unruhig ward un hin un her wogt, weet man, dat dat in de nächsten Dag' unruhig, störmisch Weder ward. Dat füll' den Buern darbi in un he dach: »Dar kannst din' olen Friech-Ohm to Wiehnachten en Freud mit maken.« He köff sik bi de nächste Gelegenheit in de Stadt en groten grönen Glashafen, sett den Fisch darin und schick em Wiehnachten-Abend dörch de Lüttdeern nah Friech-Ohm.

Den annern Dag luer de Buer, dat de Ohm kamen un sik bedanken schull. He keem awer nich. Da güng' he den tweeten Fierdag sülben röwer un frög, wat de Queikaal mök. »Dar weer nich veel mit los«, gnus de Ohm, »Mudder hett em erst kakt un nahher brad't; awer he weer nich mör to kriegen: da hebbt wi em de Katt geben.«

(Merrn ut Stormarn.)