Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Bodderdeef.

Dat givt Minschen, de nix wieder liggen laten künnt as Möhlsteen un glöhnig Isen. Awer Bodder stehlen is ok nich licht.

De Buer Jürn Maaß harr'n Nahwer, de stell' sik oftmals so gegen Abend in, wenn't schummerig würr, un harr denn ümmer wat to dregen, denn mal'n Korf un denn mal'n Kann' un de stell' he denn up de Vördeel (fröher heet dat Flett) bi dat Schöttelbort hin. He wüß dat so intorichten, dat he in'n Düstern, wenn grad jemand mit de Lücht in'n Kohstall oder bi dat Hackelssnieden up de Deel weer, wedder rut müß.

Nu mark de Fru Maaß all lang', dat ehr denn mal en ganze un denn en halwe Slag Bodder fehl', de se dar up dat Bort stahn harr. Un dat jedesmal, wenn de Nahwer dar west weer.

»De schall Lehrgeld geben!« säd de Buer.

Ins is de Besök wedder dar un treckt wedder aff, as alles schön düster is. Keen Minsch kümmert sik üm em un so fummelt he en halwe Slaag Bodder nah sin Hot rin.

»O Nahwer, kumm noch mal wedder rin. Ik wull di noch mal watt seggen.« Un dormit hedd Buer Maaß em ok all bi'n Arm un schüfft em up de Bank bi den Aben. »Kumm, huk di noch'n beten dal, ik will di disse schöne Geschicht ut min' nien Kalenner mal vörlesen.« He list twee lang un twee breed, de Geschicht will keen Enn' nehmen.

Un de Nahwer sitt dar mit'n Hut up den Kopp achter'n Aben, un de Bodder löppt em man ümmer so bi Näs un Ohren dal.

»Minsch, wat sweetst du un noch darto – Bodder?«

As'n Hund ahn' Steert schöv he sik aff.

(Ut Todendörp in Stormarn.)