Franz von Kobell
Gedichte in pfälzischer Mundart
Franz von Kobell

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Der Student.

        Ich zum Minischter kumme'? was der will?
Deß weeß der Himml, deß begreif' ich nit,
Ich e' Student, wie's hunnert annre git
Un' zum Minischter? – Halt! mir fallt 'was ei',
Wahrhaftich ja, deß könnt' die Ursach sey',
Der Baron Stern hat mei' Gedicht gelese',
Die Od' uf die Regente'pflicht,
Er kummt gar oft zu dem Minischter,
Hot wohl 'was gsacht vun dem Gedicht:
Er werd mer's doch nit übl nemme',
'S is jo gar nix Politischs drinn,
Is' Alles edl un' bescheide'
Un' hot doch aach Verstand un' Sinn:
Deß eenziche, deß könnt' er froche',
Was geht dich e' Regentschaft an,
Was saach ich nocher?, wer's schun sehe',
Ich saach, es wär' nix übls dran
Hätt' ich gemeent, thät jo bekränze'
Die Kron' mit Lorbeer un' so fort,
'S git doch poetische Licenze',
Wer kann dann wiege' jedes Wort.
A was! 's kann aach was anners sey',
Die junge Herrn spatziere' führe',
Lectione' gebe', Repetire'
Mit seine Kinner, 's wär' e' Ehr',
Do meiner Seel', deß wär' nit luschtich,
Wann er nor ke' Minischter wär'!
Do derft ich jo ke' Stund' versaame'
Um gar ke' Geld, deß wär' e' Ploch,
Un' wann die Bube' nix begriffe',
Käm' noch e' Dunnerwetter nōch. –
Wer weeß, 's könnt' aber aach passire',
Er braucht un' sucht vielleicht so een',
Der fescht is, Hoor hot uf de' Zähn'
Un' der e' wichtichs Staatspapier
Fortbringe' muß als Hofcourier.
Deß wär' nit übl, mit der Poscht
So luschtich fahre', wann's nix koscht;
Vielleicht ging's weit, so Dach un' Nacht,
Durch Dick und Dünn, e' rechti Jagd,
Vielleicht wär's gfährlich, – no warum,
Do schnall' ich halt 'n Sabl um
Un zwee Pischtole' in der Hand,
So fahr' ich in's Schlaraffe'land!
Deß könnt' wohl gar 'n Ord'n trage',
E' goldni Dus', wer weeß noch mehr,
Ei Sapperment, deß ließ sich höre',
Wann's nor so was Appartes wär'!« – –

»Jetz' war ich richtich beim Minischter,«
»»No' saach, was hot er dr dann gsacht?««
»Ach Gott, ich soll mein'm Vater schreibe',
Er will e' Stück vun seiner Jagd,
So an der Gränz' zwee kleene Böge',
Die wär'n 'm juscht bequeem gelege',
Deß war mei' ganzi Avantür',
Ja wohl Gedicht un Hofcourier.
O Phantasie, o Nebldunscht,
Mer denkt doch recht viel umesunscht!

 


 << zurück weiter >>