| |
Bei'm Nachbá Hans hab' ih á Schuld;
Ih hab' erm z'náchst'n g'sagt:
»Schaut's G'vattá, habt's á weng Geduld!«
Er hat mih gleiwöhlst klagt. –
Ietzt kinnt' ih'n záhl'n; ih hätt's áh schon
Gern tan, so wár á Fried';
Moant 's abá, dáß ih'n zahlát'? – Was?
Nán, – justáment noh nit!
Mein Schatz und ih, mir hab'n uns z'trag'n;
D' Schuld, wáß ih, liegt an mir;
Ih dürft' nur oan gut's Wirt'l sag'n,
So wár's auf gleich mit ihr.
Ih wöllt 's áh; 's druckt mih sidá fruah
Schon auf-r án'm iard'n Tritt;
Moant 's aba, dáß ih redát? – Was?
Nán, – justáment noh nit!
Im Dorf da lebt á-n-alti Máhm',
Da gáb 's ánmal á Geld.
Á-n-andrá schmeichlát', suchat' s' hám,
Und fragát' s', was ihr fehlt.
Mir wár 's á Leicht's, sie hat mih gern,
Mih kostát 's nur zwá Schritt';
Moant 's abá, – dáß ih 's machát'? – Was?
Nán, – justáment ih nit!
Wann ih im Wirtshaus sitz' beim' Plausch,
Und trink' mein Máß'l stád,
Ih kriegát' mannigsmal koan'n Rausch,
Wann nermst nix dreinred'n tád'.
Wann s' abá penz'n: »Marsch', steh' auf,
Sunst tragst dá z' Haus oan'n mit!«
Moant 's, dáß ih 's da furtkummát'? – Was?
Nán, – justáment da nit!
Schon in dá Schul war ih á so!
So lang 's ás ohni Riß'
Bei'm Lerná tan hat, war ih noh
Am brávsten, – dös is g'wiß.
Hat mih dá Lehrer ábá g'salb'nt,
Und g'moant, er trifft's damit:
Moant's, er hätt' da was ausg'richt't? – Was?
Nán, – justáment so nit! |
