Kán'n Zahnd zum Beiß'n hast nit mehr,
Und 's Memeln tut gar weh';
Dein Sunntá-Brát'l is – á Schmarn,
Dein Heuriger – á Tee.

Mi'n Augná – da wár's gleih so gut,
Du hä'st zwá g'malni nur;
Denn mit'm Spearnzeln, Gucken, Schau'n
Is 's bei dir eh' schon zua.

Und hat ánmal oan'n 's Altá g'stráfft,
So is 's áh gár mi'm G'hör:
Má därf schon d' besten Wort' erm geb'n,
Er hört s' halt nimmámehr.

Er kann nit geh'n, er kann nit steh'n,
Mi'm Red'n is 's áh vábei,
Und wann á grad was plauschen will,
So wird's á Brumerei.

Dös, auf was er sih b'sinná tut,
Is gar für uns nit g'west:
Da war'n má, wie má sán, noh nit
Auskrochá-r aus'm Nest.

Er red't von etlá fuchzig Jahr'n,
Wie mir von fuchzig Täg'n,
Und was bei uns á Fabel is,
Dös hat er richti g'seg'n.

Und hinschau'n mag á, wo dá will,
Er kennt halt Nermbst nit mehr:
Ganz andri Leut' schon gengán ietzt,
Spanneuchi, hin und her;

Leut', dö sih nit viel scher'n um erm,
Dö denk'n: »Geht's wie's geht!«
Wie má-r án'n alt'n Kasten b'halt't,
Weil á schon lang da steht.

Begehrt á was, so stössen s' erm's
Vor's Mál hin, wie-r án'm Hund;
Und schmeckt's erm nit, so sag'n's: »Áh, – iß'!
Dös is fur d' Alt'n g'sund!« –

Und is im Ort drent' Kirita,
So sperr'n s' 'n z' Haus wo ein,
Und lassen erm, zum Zeitvátreib,
'n alt'n Haushund 'nein.

Destweg'n, alt's Táterl, schlaf'! – Fur dih
Is so schon all's vábei!
Und wann 's d' gar nimmer aufsteh'n kinnt'st, –
's wár' 's allábesti gleih!