Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Häfnet-Junfer

Vetter, wo sünd wi denn nu? – ick löv, wi sünd dar verbistert.
Nargens sleit ock en Uhr, man hört keen Hahn un keen Klocken.
Wo man lurt un wohin man ock süht, is nargns nich en Fotspor.
Kumm, den Fotstig hindal! – dat lett mi jümmers, als weern wi
Ni mehr wid vun de Häfnet-Höchd'. – Sunst kreeg ick dat Gräsen
Jümmers, muß ick verbi! – nu de' ick't geern. – Un de Sünn na,
Hebbt wi so wat Kluck um tein. Denn weer't keen Fehler, so keemn wi
Likers noch tidig genog na Steen herünner to Middag. –
Na, wat heff ick ju seggt! – Gott Lof, dar sünd wi an'n Häfnet,
Un nu weet ick Bescheed mit den Weg. Jüm hebbt doch vunmorgns all
Bedt, will's Gott, der Herr, un sick wuschen ock un de Haar kämmt
Mit'n Kamm, als sick't hört? – denn faken brukt ju de Fingern
Ock darto, – un dat lett mi meist! – Ja, Vetter, ick ra' jüm!
Kamt wi dar günd bi den Sot, dar ward jüm wuschen un afkämmt!
Günd, dar hindal in de Wisch, ganz eensam, achter in't Feld 'rin,
Is dar en Hus noch to sehn, wat de Lud dat Steenemer Sloß nömt.
Na, un de Handwarkslüd un de Buern, de dar to Hav gahn
All de Tid, bit dat stunn mit all sin Treppen un Gebels,
Deit de Kopp ni mehr weh. – Still li't se ünner de Eer all!
Awers de Häfnet-Junfer – mit de is't anners, de malinst
Vör undenkliche Tid dar hust mit Vader un Moder.
Slimm is de Herrschaft we'n, un de Havdeenst hett dar keen Enn hatt,
Denn mal to dribn op de Jagd, un denn mal to bu'n un to plögen,
Un des Nachtens to hö'n op't Feld; un hett mal de Herrschaft
Nix mehr wuss, is de Dochder kamn, – en zimperlich Dingschen
Mit en Suckergesicht un darünner mit en Puzleinhals.
Mennig mal hett dar een na Basel muss un noch wider,
Salv un Pomad' ehr to haln, to waschen, oder to'n Haarkämm.
Schoh mit prächtige Blom, un en Mütz mit künstliches Stickwark,
Un Verzierung daran un siden Hannschen un Bänner!
Meent jüm wul, dat se ock een mal na Steen in de Kark man
Op de Eer weer gahn mit ehr Schoh?! – Bi'n Deuscher! dat Beste
Weer dar denn ni to gut! un dat Dür'ste, wat dar to finn weer,
Wurr ehr deckt op'n Weg vun't Sloß hindal bit na Steen hin,
Un dör't Dörp bit de Karkhoffport un öwer den Karkhoff.
Mandags wuschen se't ut, denn allens muss dar to Sünndag
Sauber wesen un rein un vun frischen wedder tohop-leggt.

Malinst stunn an de Port en ole Mann bi de Deken,
Als dat Jünferken keem un to Kark wull; – »Jünferken,« sä he,
»Jünferken, nehmt ju in acht! – Hier is de Platz ni to spaßen!
Geiht man so in de Kark? – un so daröwer op Deken,
Wo in't hillige Graff lik ünner slummert de Doden?
Steiht in de Bibel ni schrebn, – jüm hebbt't vellicht wul ni lesen: –
Erde sollst du werden, aus Erde bist du genommen?
Jünferken, nehmt ju in acht!« – – – Dar is he weg un verswunn we'n.
Ditmal weern noch vun Wull de Deken we'n, doch tonösten
Hebbt se vun Laken se nahmn, vun't dür'ste, wat dar to krign weer,
Un mit Bänner verziert, an de Kanten künstlich herumfat.
O, wa hebbt doch de Lüd tonöst so faken den Wunsch hatt:
»Neehm di doch blots man en Mann, in'n Elsaß, oder in'n Briesgau,
Oder wul gar wo de Pever waßt, – wi günnt di em hartlich!«
Awers nüms wull ehr hebbn, – un tonöst is de Moder darvungahn,
Un ni lang hett dat wahrt, dat ock de Vader darvun muss,
Un toletz keem en Tid, dar drogn se richtig na'n Karkhoff,
Ock de Dochder all hin, – keen Deken leegn dar vun Laken,
Un keen Deken nun Wull, un rein bleebn likers de Schoh ehr! – –
Weern't ock veer vun de Burn, de op de Bör ehr herutdrogn.
Wurr dar doch weent teen Tran; – En »Vaderunser« dat hebbt se
Alltohoven wul bedt un seggt: »Gott gev di den Freden!«
Allens versöhnt ja de Dod, wenn't blots man nich all to lat is! –
Awers de ole Mann hett malinst wedder an'n Karkhoff
Stahn mit en wichtige Min' un hett de bedenklichen Wör seggt:
»Hest du den Platz ni beröhrt, so schall di de Platz ock nich opnehmn
Un wo du hinhörst, weet alleen man de Oß, de di tehn schall!«
So is't richtig ock kamn! – des Morgns, als de Lüd sünd in't Feld gahn,
Weer dar de Sark ut de Eer un stunn lik ünner de Karkmur,
Wer man verbi is kamn, hett't sehn, – un se sä'n ock sogar noch,
Krei'n harrn dar seten un schregn un bischuerns pickt op'n Deckel;
Als man't makt, is wat daran, so lüggt man noch mehr to.
Na, nöst hebbt se't probeert un hebbt ehr deeper vergraben,
Ock op en annere Sted, doch hett dat allens nich ansla'n.
Endlich sä denn de Vagt: »Wi möt doch toletz man en Ossen
Fragn, wat to do'n bi de Sak,« – Dar wurr dar en Wagen torecht makt,
Un en Ossen darvör, un de Sark tonösten daropsett.
»Lop nu, wohin als du wullt!« un ni tweemal leet he sick driben!
Op, un fort un darvun, na de Häfnet-Höchd'! – un dar baben
Stunn he, dicht bi den Sot, (jüm weet ja, wo wi verbi keemn.)
Dar nu sitt se darin, doch bischuerns stiggt se in'n Sünnschien
Ock mal tohöchen an't Licht un kämmt ehr golliges Haar sick.
Kummt dar nu jüst mal verbi des Morgns een, de sick ni wuschen,
Oder strigelt un putzt, un de Haar ni ördntlich torecht kämmt,
Oder so een, de dar stahln in't Holt un de Paten to Schann makt.
Wuppdi, so hett se em fat, un herrünner geiht dat in'n Sot denn! –

Vetter, ick löv't wul nich. – un se sä't man vunwegen de Kinner,
Dat se sick wascht un sick kämmt un nargns in de Gaardns wat to Schann makt.
Vetter, weer dat so slimm, – bi'n Deuscher! denn harr se jüm ock wul
Wuppdi so tagen hindal, als wi ebn dar günnert verbi keemn,
Un jüm gehörig mal wuschen un kämmt! – Ne, hör doch, wat hör ick?!
Middag lüdt se in Steen. Glieks sünd wi buten in't Frie;
Wa doch de Tid een löppt und kort ward, wenn man bischuerns
Blots mitenanner mal snackt un mal so'n Dings to vertelln hett!
Ob't denn uck wahr, oder ni! dat's beter gar, wenn't ni wahr is.
Seht jüm günd wul dat Sloß dar mit sin eckigen Gebel?
Un dat Dörp dar is Sleen. Un hier hindal geiht de Karkweg.