Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Riedlicher sin Dochder.

Spinnt, min Döchderkens, spinnt! – un du Jörn dar, lang mi den Haspel!
Ilig verflüggt uns de Tid, un allebn all geiht dat in't Vörjahr,
Bald mit de Hark un de Spaden herut un wedder na'n Blomhoff.
Wardt ock so flidig un brav, als malinst de Riedlicher-Dochder!
Günd in de Bargen dar steiht en Hus, – nu waßt dar dat Unkrut
Lang all öwer dat Dack, un nu regnt dat dal in de Dönsch 'rin,
Is verfulln all un old, doch nu hebbt wi ock annere Tiden,
Als wi se damals harrn, als de Simmen-Fritz un de Eva,
Beid' in de Neegd' un de Feern de smucksten, sülbn sick dat Hus but.
Öwer de Husdöhr hinlank staht de Nams noch vun beide to lesen.
Hett mal de een oder anner so fragt na de glücklichsten Ehlüd,
Kreeg he to Antwort darop: »de Fritz un de Riedlicher-Dochder.«
Ja, un de Eva, de kreeg't dör en heemlich wunnerbarn Tofall.
Spinnt, min Döchderkens, spinnt! – un Jörn, du lang mi den Haspel!
Mennigmal, als de Fritz noch levt to Hus bi sin Öllern,
Neehm sin Moder em vör un frag mit verdreetliche Wör em:
»Hest di noch jümmers nich anners besunn? – un gefallt di den Meier
»All sin Wischen ni beter mitsamms sin eenzige Dochder?«
Un de Fritz hett darop denn seggt mit verdreetliche Antwort:
»Ne, min Moder, – ne, ne! – un anners besinn ick mi nümmer!
»Een alleen man de will ick, – dat is de Riedlicher-Eva,
»De ja so smuck is un schön, un so gut un brav is vun Tugend!«
»Lat för de Engeln de Tugend, – wat Tugend! wi sünd nich in'n Himmel!«
»Lat för de Köh man dat Heu vun den Meier sin prächtigen Wischen!« –
»Ja, un ehr Moder, de hext!« – »Un schull ock ehr Moder en Hex we'n,
»Moder, – wat Moder! – ick will ja alleen man de Moder ehr Dochder!« –
»Ja, un de Nawers, de sät: dat de Eva ock all en Hex is!« –
»Dat's ja lang all wat Ol's, – un wat hölpt't? – ick kann dat ni möten!
»Wenn se mi winkt, mutt ick kamn, – un wenn se wat hebbn will, so do ick't;
»Kikt se mi 'rin in de Ogn, un kam ick ehr neeger an'n Bossen,
»Ward mi, ick weet ni wasück, – un dodblibn kunn ick vör Leevde!

»Nargns is en Mäten so smuck, als lüttj' Hex, de Eva, min Brut is!« –
Wat ock de Moder ni wuß! de Lüd, de sä'n ja, dat Mäten,
Weer in ehr twölftes Jahr malinst dar buten in't Holt we'n,
Eerdbein to söken alleen, un op eenmal hört se wat ruschen
Twischen de Büscher un kikt, – un vör ehr steiht dar en Frunsmensch,
Twee Fot hoch un mit gollen Haar un en prächtiges Kleed an,
Mit Diamanten-Steerns so besett un allerlei Blomwark,
Swart un vun köstliche Sid; – »Gud'n Dag, lütt Mäten,« so seggt se,
Un de Eva, de seggt: »Schön Dank! – wenn den Eerdmann sin Fru büst,
»Kam ick un heff keen Angst«; – »Ja richtig«, seggt se, »dat bün ick!
»Awers nu hör mal un segg, kannst ock alle Spruch all in't Sprüchbok?«
»Ja, de kann ick all lang, un mennig Gebet ock un Psalm noch!«
»Awers nu hör mal un segg, geihst denn ock flidig to Kark hin?«
»Alle Sünndag gewiß – dar in'n vörsten Stohl bi de Kanzel.«
»Awers nu hör mal un segg, büst ock jümmers artig bi Moder?«
»Jümmers, wills Gott, der Herr, – sonst kannst min Moder man fragen!
»O, de kennt di all gut, un de hett ock all veel mi vun di seggt!«
»Ei dochen! ne, wat du seggst! – un büst du de Riedlicher-Dochder,
»Stunn ick ja Valler bi di, – so kumm denn herin in min Stuv man!« –
Achter de Brummelbeinbüsch, dar gung't op en heemlichen Fotstig
Deep in de Felsen hindal; – harr de Eerdfru eben keen Lüch hatt
Un de Eva ni trocken, so harrn se wul nümmer hindal funn.

Doch nu weern se to Enn un apen lprung dar en Döhr nu.
»O, Herr Jesus, wo bün ick? Fru Vallersch, bün ick in'n Himmel?« –
»Ne doch, wes' ni so narrsch! büst in min heemliche Dönsch man,
Bi din Vallersch, min Kind, sett di dal un wes' mi willkamn denn!
Na, wat seggst vun de Steen, de dar blitzt? – dat sünd Diamanten,
Na, un wat seggst vun den Disch? de is vun'n prächtigsten Marmor,
Süh, un de Platt is vun Gold, un da günnert de Tellern vun Sülwer!
Kumm un probeer mal en Stück vun den Kringel hier un den Koken!
Magst ock en Köppen mit Melk? – magst du Win ut en prächtigen Beker?«
»Ne, Fru Vallersch, keen Win! – am leevsten en Köppen mit Melk in.« –
Als se nu eet un nu drunk, de Eva. da sä ehr de Vallersch:
»Kind, wenn du flidig lehrst, un befolgst, wat din Moder di seggn deit,
Smuck in de Schol mi ock geihst un tonösten na't hillg Nachtmahl,
Gev ick di wat to'n Geschenk. Wis' her, wat möchst du am leevsten?
Dar den Kuffer vull Tüg? – oder dar dat prächtige Spinnrad?«
»Bald is dat Tüg ja hindör. – Fru Vallersch schenk mi dat Spinnrad!«
»Kind, denn muß du ja spinn; nimm doch leewer den Kuffer vull Tüg dar!
Sühst wul de prächtige Kapp mit de gollen Blom, de darop sünd?
Sühst wul dat prächtige Dok mit de söbenfarwigen Strimels,
Sühst wul den prächtigen Rock un dar günd de prächtige Haarlitz?«
»Ja, dat's allns mi to schön. Fru Vallersch, schenk mi dat Spinnrad!« –
»Gut, dat Rad schast du hebbn! wenn't kummt, denn hol mi't in Ehren!
»Wenn du't in Ehren mi hölst, so schall't ock an Tüg di ni mangeln,
»Ock nich an Segen un Glück, denn dar sitt ja en heemliche Kraft in
»Nimm denn bidessen de Ros' un dreg ehr mi jümmers an'n Bossen,
»Dat du en beten doch hest vun din heemliche Vallersch!
»Awers verleer mi ehr ni! – se bringt di Freud un Gesundheit,
»Weerst ni su leev mi, ick harr ja Gold un Sülwer di geben.« –
Un dar hett se ehr küßt, un dar hett se ehr wedder ut't Holt bröcht:
»Nu adjüs denn mit Gott! wes' brav, un gröt mi din Moder!« –

So veel is an de Sak un darum gung ock de Snack 'rum,
Dat ehr Moder en Hex, un de Eva ock sülbn all en Hex weer.

Nu, dat Mäten, dat is, mit de Ros' so jümmers an'n Bossen,
Wussen un gröter wurrn un allemal smucker un schöner.
Un als se keem ut de Schol mit de annern Kinner, dar is se
Ostern to Nachtmahl we'n, un als se tonösten na Hus kummt,
Ne, wat stunn in de Stuv? – Hölp Gott! dar stunn ja dat Spinnrad!
Prächtig, vun Beerbomholt un mit witten Flaß um den Wocken.
Smuck tohopen bunn mit en Band, dat vun rosige Sid weer,
Nerrn mit en künstliche Sleuf; – ock en sülwern Ammer to stippen,
Un en Snor um de Spol, un gar en beten all anspunn;
Sülbn un mit egen Hand harr den Anfang makt all de Vallersch.
Mak de Eva jüm Ogn! un Herrje, wa de Eva jüm sprungn hett!
Strusch un Gesangbok bi Sit un denn dat Rad in de Arms nahm,
Küßt un hewelt un drückt. »O, leev Fru Vallersch, Gott lohn ju't!«
Eet ni to Middag vör Freud, un se harrn doch en Schinken to Für hatt,
Sprung ock in't Gröne ni 'rut mit de annern Kinner, un hett dar
Spunn un spunn mit Hann un mit Föt, bit toletz ehr dat Spinnrad
Neehm de Moder und sä: »O, Kind, gedenke des Sabbaths!
»Is ni Christus, de Herr, vundag vun de Doden torüggkamn?
»Na, dat Rad dat is din, – doch Eva, weest ock wasücken
»Du in Ehren dat hölst, un wat Fru Vallersch wulmeent hett?«
Na ick meen, dat se't mußt! warum ni? – harr ni de Olsche
Seggt: »Wenn in Ehren dat höllst, so schall't ock an Tüg di ni mangeln
»Un an Segen vun Gott!« – Se heel't ock nösten, als't recht weer!
Hal ni de Wewer tonöst sick dat Gaarn un de Kluns vun de Eva?
Leeg dar nich alle Jahr vun'n finsten un prächtigsten Faden
Linn an Linn op de Bleek? un drog se dat Gaarn ni na'n Farwer?
Ja, nöst sä'n gar de Lüd, un wenn se ock buten in't Feld weer,
Harr dar lopen dat Rad un vunsülbn den Faden herutspunn.
Un vunsülbn weer de Flaß dar haben jümmers an'n Wocken
Wedder we'n als vörher! – Dat löv ick sachen, denn gung't wul!
Un wakeen hett dar nöst de smucksten un saubersten Kleeder
Sünn- un Warkeldags dragn? un de wittsten Ärmel in't Hemd hatt?
Un de prächtigsten Strümp? – un weer dar ock jümmers so fröhlich? –
Is't de Eva ni we'n? dat Vallerkind vun de Eerdfru? –
Darum hett ock de Fritz, als se achttein Summer belevt harr,
Seggt to sin Moder in Eernst un mit wichtige Min un Geberden:
»Keen als de Riedlicher-Dochder, de Eva, will ick to'n Fru hebbn!
Awers so'n Moderhart is so bang, – ick schull't wul ni naseggn;«
Malinst, als se vun vörn vun den Meier sin Dochder un Wischen
Wedder mit Fritz weer tohop, dar wull mit Draun se em dwingen:
»Hör, un bliffst denn behext, so giff't doch en Mittel, wat dörsteiht;
Hebbt wi denn sorgt un uns plagt för de Riedlichers, oder de Eva?
»Sla' di de Deern ut'n Sinn, sunst makt din Vader di, arflos,
Un min Segen den kriggst du nich, – un du sülbn hest de Schuld denn!«
»Moder«, sä da de Fritz, »schall'ck mit din Segen ehr kopen;
Lat vun de Eva ick af un begehr ni den Vader sin Arfschap!
»Warwers sünd ja in Stetten, – un wenn man dar babn op de Bargn steiht,
Lüdt ja de Türkenklocken an alle Ecken un Kanten!
Blot um Blot un Kopp um Kopp, un Leben um Leben!
Haut mi de Türken denn dod, so hest du sülbn ja de Schuld hatt!«
Na un de Müder hett lurt! – se muß sick setten vör Schrecken!
»Du egnsinniges Kind! – so nimm ehr, wenn du ni hörn wullt!
Awers kumm mi tonösten un klag mal, wenn di dat slecht geiht!«
Na, dat harr ock ni Not, – se hebbt als de Engel in'n Himmel
Glücklich un fröhlich levt, un an den heemlichen Segen
Vun Frau Vallersch in'n Barg hett't nümmer feilt in de Husholn,
Ja, se hebbt dar toletz vun den Meier sin prächtigen Wischen
Sülbn noch de schönsten sick meiht, denn allens is op de Bohl kamn,
Un hebbt Freuden belevt an hel veel fröhliche Kinner.
Sett de Räder nu weg! un du, Jörn, op de Lad sett den Haspel!
Schummrig ward dat allebn, dat's Tid vör annere Arbeid!
Un so hebbt se dat da'n, un als se de Räder bi Sit sett
Un de Schev mit de Hann sick vun Ärmel un Platen hindalschütt,
Sä noch de Vrenel toletz: »So'n Vallersch möch ick wul ock hebbn,
De dar verhölpen mi kunn to so en Ros' un en Spinnrad!«
Awers de Moder de sä: »Dat kummt nich an op de Vallersch,
Un op't Spinnrad nich an! – De Flit alleen bringt den Segen!
Schaff, so lang als du kannst! – un arbei fröhlich un flidig!
Nimm di vör't Böse in acht, wes' rein in Wort un Gedanken,
Rein in allns, wat du deist, so hest de Ros' du an'n Bossen
Un dat Spinnrad in't Hus! – nu lop, un feg mi de Stuv ut!«