Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Hans un Vrenel.

Ick weet, ick weet en Mäden,
So'n gifft dat nümmer mehr!
O, möch mi doch dat Mäden li'n!
O, kunn ick doch dat Mäden fri'n,
        dat Mäden fri'n!
En Himmel weer de Eer.

Dat's wahr, ick leev ehr bannig!
Dat's wahr, ick harr ehr geern!
Se hett ock so'n vergnügten Mot,
Se hett en Farv als Melk un Blot,
        als Melk un Blot,
Un Ogen, als twee Steern!

Seeg ick ehr man vun widen,
Ward mi de Backen brenn;
Denn ward mi rein dat Hart so sla'n,
Dat Water in de Ogen stahn,
        ja Ogen stahn!
Denn bün ick weg un hen.

Un Dingsdagmorrn bi't Stegelsch,
Dar sä se noch to mi:
»Kumm, dreg mi't Hans! – wat feilt di? – segg't!
»Dar is wul wat di gar ni recht,
        ja gar ni recht? –«
Mindag verget ick't ni!

Ick harr ehr't doch man seggn schullt,
Ja, harr ick't dochen man!
Ach, weer mi ni dat Geld so rar,
Un weer mi ni dat Hart so swar,
        dat Hart so swar,
denn gung't wul sacht noch an.

Man to! ick will't versöken,
Se jü't nu jüst Salat;
Un will ehr't seggn, so gut ick kann,
Un kikt se mi ni fründlich an,
        ni fründlich an,
So bün ick morrn Suldat! –

En armen Slucker bün ick,
Arm bün ick, dat is wahr!
Doch Unrecht de' ick' nümmer nicht;
Ick heff ja ock keen bös' Gesicht;
        keen bös' Gesicht;
Darmit hett't keen Gefahr.

Wat knackt denn mank de Büscher?
Wat röhr sick an de Mur?
Dar rasselt wat in't Lov förwahr,
Herr Jesus, ne – ick löv sogar,
        ick löv sogar,
Dar stunn een op de Lur!

»Dar bün ick ja, dar hest mi!
»Na, makst du denn ni fort? –
»Ick dach all lang, wi passen gut,
»Doch Dingsdag kreeg ick't richtig 'rut,
        ja richtig 'rut!
»Na? – seggst denn gar keen Wort? –

»Un hest ock gar keen Daler,
»Wat schull ick mi d'ran kehrn?!
»En braves Hart is mehr als Geld;
»Un arbeidn kannst in Hus un Feld,
        in Hus un Feld,
»Un süh, ick nehm di geern!«

Ach, Vrenel, ach, wat seggst du?!
Ach, wullst du't würklich? – ah! –
Du halst mi rein ut't Füer 'rut!
Ick heel't ock so ni länger ut,
        ni länger ut;
Ja wiß will ick! ja! ja! De Winter.

Wer schütt dar denn vun'n Himmelssaal
Uns all de Bomwull nu hindal,
Wit öwer'n Gaard'n un öwer't Hus?
Dat sniet ock doch, dat is en Grus!
Dar hangt noch ganze Wagen vull
An'n Himmel bab'n, ick mark dat wul.

Un wo en Mann vun widen harrt,
Dar ward he mit de Bomwull narrt;
He driggt den ganzen Puckel vull,
Un gar den Hot, – un löppt als dull;?
Wat löppst denn so, du narrsche Wicht,
Du stohlst di doch de Bomwull nicht?

Den Gaard'n hindal, den Gaard'n herop
Hett jeder Pahl sin Sneemütz op,
Un als de groten Herrn wul pleggt,
So staht se dar un brüst sick recht;
De Nötbusch gar hett vull de Nack,
Un't Herrenhus – un't Karlendack.

Ja, nix as Snee un luter Snee,
So wit man kikt, o Jemine!
Un mennig Saatkorn fin un zart
Liggt in de düstre Eer verwahrt,
Un sniet dat ock, so dull als't mag,
Dat lurt doch op sin Osterdag.

Un mennig Fleerlink smuck vun Art
Liggt still verkrapen, warm verwahrt
Un lurt dar in de düstre Nacht
Wul ock all op sin Osterdag;
Un wahrt't ock lang, so kummt he doch, –
Bit darto slöpt he ruhig noch.

Doch wenn dar eerst de Swulken singt,
Un warm de gullen Sünnschien blinkt,
Putz Blitz! denn wak't in jedes Graff
Un strakt dat Dodenhemd sick af,
Un wo ock man en Lock to sehn,
Krüppt't Leben 'rut so jung un schön.

Dar sliekt noch still en Spatz heran
Un sprickt di um en Brodkrom an,
Is rein verklamt un dodenmatt,
Hett wul sit güstern nix mehr hatt!
Fürwahr, dat's doch en anner Tid,
Wenn eerst op't Feld de Garben li't.

Dar! – et! – hal ock de annern her!
Büst hungrig, sprick man wedder vör!
Dat's wahr, als't in de Bibel steiht:
Se hebbt ni seit, se hebbt ni meiht,
Se hebbt keen Schün, se hebbt kenn Stall,
Un Gott in'n Himmel nährt se all!