Autorenseite

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

De Morgensteern!

Ei süh! gu'n Morgn, Herr Morgensteern!
Wo wullt du denn all hin spatzeern,
Du in din helle Himmelsdracht,
In all din gollen Luckenpracht,
Mit Ogen rein so klar un blau,
Noch natt vun'n blanken Himmelsdau?

Hest meent, du weerst dar ganz alleen?
Oho, wi hebbt di lang all sehn!
Wi meiht wul all en halwe Stund;
Fröh opstahn makt de Glieder sund,
Makt frischen Sinn un fröhlich Blot,
Denn smeckt de Supp een mal so got.

Dat gifft wul Lüd, de snarkt noch lud
Un künnt nich ut de Pug herut,
De Meiers un de Morgensteern
Staht tidig op un röhrt sick geern,
Un wat man morrns Klock veer all deit,
Dat makt een abends Klock negn noch Freud.

De Vagels sünd doch ock all da
Un stimmt ehrn lüttjen Snawel ja,
Un op'n Bom un achter'n Wall
Dar sät se sick gu'n Morgen all,
De Holtduv lacht un kollert lud,
Un ock de Bedklock is all 'rut.

»So hölp uns Gott un gev uns denn
»En guden Dag, en fröhlich Enn,
»Wi bedt dar um en christlich Hart,
»Un wat dar nöst ock kummt un ward,
»Wer dat man hett, de litt keen Not,
»Fört annre sorgt de leewe Gott.«

Weest, Jakob, wat de Murgensteern
An'n Himmel söcht? – man seggt't ni geern!
He hett en lüttjen Steern opt't Korn
Un is verleevt bit an de Ohrn,
Doch meent sin Moder, 't is ni gut,
Un pannt em in un schellt em ut.

Un darum löppt he denn en Stot
Vör Dag all 'rum in't Morgenrot
Un söcht un söcht dar na sin Steern
Un müch em küssen gar to geern,
Un möch em seggn: »Ick bün di gut.
»Du büst min allerbeste Brut.«

Noch is he eben meist darbi,
So kummt de Moder ock all, süh!
Se röppt den Unart achterna,
Ja, rop man los! he's ni mehr da,
Nu flecht se sick en Kranz in't Haar
Un wascht ehr gollen Ogen klar.

Un kummt se denn tonösten an,
So löppt he likenbleek darvan
Un röppt wul noch: »Lev wol, lev wol!
»Mi is, als wenn ick starben schull,« – –
Nu, Morgensteern, is't hoge Tid,
Din Moder is all ni mehr wit.

Dar kummt se all, süh dar, süh dar!
In all ehr Pracht so hell un klar,
Se stickt ehr gollen Strahlen an,
De Karkturn wärmt sick all daran,
Un wo se fleegt so lis' hindal,
Dar levt un lacht dat alltomal.

De Adbar fangt to klappern an,
Nu hör, wa he't verdeuwelt kann!
De Schosssteen dampt dar all op't Hus,
Un hörst du, wa dat Möhlnrad sust?
Un wa in'n düster Bökenwold
De Holtlüd all to holten holt?

Wat kummt denn dar in'n Morgenstrahl
Mit Dot un Korf de Wisch hindal?
Dat sünd de Deerns so flink un rot,
Se bringt uns all uns' Morgenbrod,
Un Ann-Marie is ock darbi,
Se lacht dar all nun feern na mi.

Wenn ick de Sünn ehr Jung ock weer,
Un Ann-Marie de keem darher
In't Morgenrot, – ick leep ehr na,
Un gung't ock ut'n Himmel – ja!
Un schull min Moder noch so veel,
Ick kunn't ni laten, miner Seel!


 << zurück weiter >>