Projekt Gutenberg-DE
Autoren ∞ Werke ∞ Neu ∞ Information ∞ Shop ∞ Lesetips ∞ Textquelle ∞

Fritz Reuter
Hanne Nüte un de lütte Pudel
Inhalt

Inhalt

Fritz Reuter
 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

                 Un somit is de Uplag slaten.
En Jeder kriggt sin Glas tau faten
Un't lustig Lewen geit nu an.
Un in den Trubel sitt Jehann,
In sine Bost, dor kakt de Grimm;
Hei kickt sik nah den Ollen üm,
Doch de is weg; un dat is gaud,
Süs hadd't hüt Slägeri noch gewen.
Hei sitt in argerlichen Maud:
Taum irsten Mal in sinen Lewen
Hett hei 'ne Straf betahlen müßt,
Un ungerecht un schändlich is't! –
Rings üm em rüm würd'n Putzen drewen,
Gesellschaft kamm ut Rand un Band,
Dunn rückt em Ein dat Glas tau Hand:
»De Wohlthäter, de sall hüt lewen!
Hoch! Hoch, Gesellen! Jehann Snut!
En Jeder drink sin Fläsken ut!« –
Jehann will sik nich marken laten,
Dat em de Sak tau arg verdraten,
Hei drinkt un drinkt, hei drinkt tau vel.
Un as dat Zechgelag is slaten,
Dunn stüt't hei sik entland de Del
Un tummelt in de Nacht herin.
Hei geit un geit, un steit denn still.
As ob hei sik besinnen will,
Wo woll sin Slapstädt wesen künn.
Hei geit un geit as in en Drom:
Em ward so swack, em ward so mäud,
Em is't as wenn wat baben weih't,
Hei kickt tau Höcht: ja, 't is en Bom.
Wat dat för'n Bom woll wesen deit?
Hei fött em an un höllt sik wiß,
Doch wohrt nich lang', dunn sackt hei hen.
Ach, wat hei krank doch worden is!
Dor liggt hei denn un slöppt hei denn,
Bet Morgen Gragen ruppe treckt
Un uns' lütt Krischan Fink em weckt;
De schellt von gräunen Bom herunner:
»Stah up! Stah up! Slag Di de Dunner!
Swinegel up! Noch sünd w' allein,
Noch hett kein Minschenkind Di sein,
Noch liggt in Slap de ganze Stadt.
Pfui, gah' nah Hus! Pfui, schäm Di wat!«
Hei rappelt sik tau Höcht, em früst,
Hei kickt sik üm: wat is't? wat is't?
Wo kann hei sin? Wo is dat kamen?
Wat hett hei hir sin Slapstäd namen?
De olle Firburs föllt em in.
Ja, up de Harbarg ded hei sin,
Un hei würd dor tau Schand un Spott.
Nu was de Schand irst grod. – Ach Gott,
Tau Hus! tau Hus! Wenn hei tau Hus doch wir! –
Un krank vör Schimp, verwurren in Gedanken,
Slikt hei de Hüserreih entlanken.
Hir is sin Smäd. Nu Hanner, rasch!
Hei halt den Slätel ut de Tasch.
Hei kickt sik üm, wat em wer süht.
Ne, Gott sei Dank! em süht hir Kein,
Noch is hei up de Strat allein.
Hei slütt, un apen is dat Dur,
Dunn föllt en Ton em in dat Uhr,
En Stänen un en Günsen wir't;
Hei stutzt un steit un horkt un hürt,
Hei weit nich, wat dat Würklichkeit,
Wat't blot Inbillung wesen deit.
Ne, ne, dat is 'ne Minschenstimm!
Hei geit taurügg un kick sik üm.
Mein Gott, bi sin oll Nahwersch is
Dat Finster up, de's krank gewiß.
Herr Gott, en Finster is inslahn.
Wo kann dat sin? Wer hett dat dahn?
Hei springt hentau, hei kick herin:
Herr Gott, wo kann dat mäglich sin?
De olle Fru liggt up de Ird,
Ehr Bedd is rüm un rümmer kihrt.
Rin in dat Finster! Gott erbarm!
De olle Fru swemmt en ehr Blaud,
Hei böhrt s' tau Höcht in sinen Arm.
Wat äwerst nu? wat nu? wat nu? –
Em is so wirr un weust tau Maud –
En düller stähnt de olle Fru.
Hei leggt sei rinne in ehr Bedd,
Un as hei s' do herinne hett,
Will Hülp hei raupen ut dat Finster rut,
Dunn steit sin Meister Wohlgemuth
Vör em un ward herinne sein:
»Wat is hir los? Wat is geschein? –
Jehann steit dor mit bläudig Hän'n,
Sin Hor steit wild tau Barg in En'n,
Den Rock vull Blaud, dat Og' verglas't:
Hei stamert wat verdutzt, verbas't:
Hei wüßt von nicks, nicks von de Daht,
Hei wir man just herinne stegen,
Hei hadd de Nacht jo buten legen,
Hadd slapen up de apne Strat. –
De Nahwerschaft de kümmt hervör,
De Husdör un de Kamerdör,
De warden hastig apen braken:
»Kikt, kikt, hir is en Murd geschein!«
Von Mund tau Mund flüggt grell dat Wurt:
»Wer hett dat dahn? Wer het't verbraken?«
Un von den Aben krischt de Sprein:
»De wille Murd! De wille Murd!
Fluch, dreimal Fluch den willen Mürder!«
Un vör de Minschen steit Jehann,
Den Rock vull Blaud, vull Blaud de Hand,
Hei redt un stamert allerhand,
Un Jeder kickt den Burßen an:
»Is de dat west, hett de dat dahn?« –
»»Oh ne, de nich, de was ehr gaud,
Hei hett sei plegt, dat Holt ehr haut,
Is för ehr Water dragen gahn.
Ne, ne, de nich, de het't nich dahn.«« –
»Ja, äwer kikt dat Blaud, dat Blaud!
Wo kamm hei in de Kamer rin?
Hei is dat west, hei möt dat sin.«
Un dat Geschrei ward ümmer duller,
Dunn trett sin Meister up em tau
Un leggt de Hand em up de Schuller:
»»Den Burßen hir kenn ik genau.
De het't nich dahn, de is't nich west.
Hei 's min Gesell un is min best',
Hei hett mi tru un ihrlich deint,
Un't mit de Ollsch taum Besten meint.
Un wenn ok dusend Tügen sünd,
Ik tüg för em, as för min Kind.««
Un grad wil deß hei dit hett seggt,
Dunn heww'n weck Lüd' herümmer söcht,
Un in de ein Eck von de Kamer,
Dor finnen sei en bläud'gen Hamer:
»Kikt hir! Kikt hir! Wat heww'n wi funnen!
Hir lag hei achtr'e Beddstäd unnen.«
Un as sei'n hen un räwer reiken,
Süht Meister Wohlgemuth en Teiken,
Wat inbrennt is in sinen Stel;
Blaß sackt hei t'rügg un fött sik an,
Den sworen Dod in sine Seel.
»»Herr Gott, min Hamer!«« schriggt Jehann.
»Ja, 't is sin Hamer, 't sin Hamer!«
Seggt swack un krank de olle Mann. –
»»Hei is't hei is't!«« geit't dörch de Kamer,
»»Hei is de Mürder, hett dat dahn,
Hei hett de gruglich Daht begahn!««
Dunn röppt de Vagel von den Aben raf:
»Min Isaak! Min Isaak!«
Un't is, as wenn des' Vagelsnack
Jehannen Kraft un Lewen gaww,
Hei reckt de bläudig Hand in En'n:
»»Un wenn vull Blaud ok sünd min Hän'n,
Unschüllig bün'k bi minen Lewen!
Unschüllig bün'k vör Gott un'n Heben!
Un wenn uns' Herrgott hüt ok swiggt,
Hei bringt de Daht doch mal an't Licht!«« –

    De Dokters un Gerichtslüd kamen,
Jehann ward in Verwohrsam namen,
De olle Fru würd unnersöcht,
Un wenn de Dokters Einer fröggt,
Wat sei woll wedder warden künn,
Antwurten sei: 't künn mäglich sin,
Un künn ok nich. Eins äwer wir gewiß,
Dat, wenn ehr Gott dat Lewen gew,
Sei doch för ümmer wirrig blew. –

    Un in de lust'ge Smäd, wo süs
In gaude Tid recht ut den Vullen
De Arbeit un de Spaß hett gullen,
Dor is't nu einsam, still un bang'n,
Dor will kein Lust un Lewen fang'n.
Ok Meister Wohlgemuth sitt still
In sine Stuw un sinnt un sinnt,
Denn wat hei anfött un beginnt,
Kein Arbeit vör em fluschen will:
Den besten Deil von sine Haw'
Müggt hei woll för den Jungen missen:
»Oh Gott, de Jung', de arme Knaw'!
Mit so'ne Undaht up't Gewissen!
Ne, 't is nich mäglich! 't kann nich sin! –
Un doch de Hamer! Ach de Hamer!
Wo kamm de in de Juden-Kamer?« –
Hei springt tau Höcht, em föllt wat in:
»Herr Gott, süll ik d'ran schüllig sin?
Ik heww den Jungen jo vertellt,
De Ollsch, de hadd vel Gaud un Geld.
Hadd em dit Wurt ut minen Mun'n
Verführt tau de unselig Daht,
Ik fünn kein Rau nich früh un lat,
Ik hadd meindag kein ruhig Stun'n« –

    Ok Hanner sitt allein – ach, wo allein! –
Sitt achter Slott un Rigel fast –
En schuddrig, einsam Wesen was't! –
Wat müßt em dörch den Kopp all tein!
Un ach, sin Kopp was as intwei,
Em was so wirr, em was so wei,
Un in em hamert jede Ader.
Ach Gott, sin Mutter un sin Vader!
Sin Fiken, ach! un hei nu hir!
Ach, wer doch lang' begrawen wir! –
Hei fohrt sik mit de Hand dörch't Hor –
Wo is dat mäglich! Is dat wohr?
Ja, up de Harbarg ded hei sin,
Un unner'n Bom, dor hett hei slapen,
Un nahsten sach hei 't Finster apen,
Un in dat Finster steg hei rin,
Dor lag s', dor lag de olle Fru.
Wat äwerst nu? wat nu?
Wat is denn nahst mit em geschein?
Vel Minschen hett hei üm sik sein,
Vel Minschen wiren in de Kamer,
Sin Meister het wat tau em seggt,
Un dunn? dunn würd de Hamer bröcht.
Ja, ja, dat was sin eigen Hamer!
Vull Blaud! vull Blaud!
Wo kamm dat rode Blaud an den'n?! –
Hei drückt den Kopp mang sine Hän'n –
Herr Gott, sei kän'n doch dat nich glöwen! –
Hei springt an sine Dör heran –
Hei will glik Red un Antwurt gewen:
»Makt up, makt up!« – – Ja, raup du man!
Wild ward hei an de Dören slahn:
»Ik bün't nich west! Ik heww't nich dahn!
Ik bün't nich west!« – Ja, klopp du man!
»Herr Gott, Herr Gott in'n hogen Hewen,
Sei möten un möten un möten mi glöwen!
Oh, Herr Gott, hür mi gnedig an,
Un bring de Wohrheit an dat Licht!
Erlös' mi doch!« – Ja, bed du man! –
Uns' Herr Gott in den Himmel swiggt,
Un mäglich is't, nah lange Pin,
Denn kann dat sin,
Dat hei för di Erbarmen kriggt,
Un dat hei gnedig hürt di an.
Nu sitt du man!
 << zurück weiter >> 
Impressum ∞ Nach oben ∞ Datenschutz