Gustav Trockenbrodt
Ascheberger Sprüch
Gustav Trockenbrodt

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Die Ratt’

E rechter hääßer Summerdag!

Im Freie trifft äm fast de Schlag

Vor lauter Hitz’; ’s is Esseszeit,

Ganz korz bevor es Zwelfe läut’;

Die Herschelgaß’ ganz schtill und leer

Als wenn se ausgeschtorbe wär;

Die liebe gute Sunn’ allä

Brennt siedhääß uff die Plasterschtä’.

So weit mer guckt, da is nix lous,

E fauler Eckeschteher blouß

Schtäiht uff sei’m altgewohnte Fleck

Grad mitte uff’m scharfe Eck,

Un newwer ’m hockt e räud’ger Köder,

E falsches Oous, e Schwerenöter,

Der kratzt un schruppt sich ungeniert

Da, wou er ebbes jucke schpiert,

Ganz schläfrig duht er um sich gucke,

Fährt Schlitte, gähnt un schnappt nach Mucke.

Selbst uff de schmälste Hausdiertrepp’

Da siecht mer mit verschlaf’ne Kepp’

Ganz eng die Bauernweiber sitze

Un unnerm weiße Kopptuch schwitze;

Die schtelle all’ ihr’ Kerb’ an’s Haus,

Blechdibbcher, Brout guckt owwe ’raus

Un was se in de Mahne trage,

Un alles wart’ uff’s Zwelfeschlage.

Es sin noch finf Minutte blouß;

Doch paßt ner uff, jetz’ gäiht’s glei’ lous!

Die Sandgaß’ nuffwärts, vom Scharfeck

Rechterhand zwä Häuser weg,

Da leit grad’ zwischen Vochel Schtrauß

Und zwischen Jochemi sei’m Haus

E schmales Reilche, kaum zu sehje

Fer die, wou dran voriwwergehje,

E Holzdiehr’ mecht’s nach vorne zu,

Die kennt e jeder Gassebu’. -

- Un jetz’ paßt uff! Aus sellem Reil

Kummt jetz’ ’was ’raus, es guckt e Weil’,

Es schnubbert, blinzelt in de Sunne,

Dann is es scho’ die Sandgaß’ drunne

Un hockt grad’ mitte in de Schtadt

Am scharfe Eck: E groußi Ratt’!

Des is was fer den Eckeschteher!

Er muckst sich nit, die Ratt’ kummt näher,

Jetz’ schtumbt’ er ’n Köder mit sei’m Bä,

Peift ganz beducht’ leis dorch die Zähn’

Un macht blouß: »Gsch! Gsch! Pluto faß!«

Der siecht die Ratt’, verschtäiht käin’ Schpaß

Un schterzt sich wietig in äm Saus

Jetz’ uff die arme Rattemaus!

Die lääft de Herschelgasse zu,

Rennt, Bummsdich! an ’n Schusterbu’

Un duht nach seine Wade schnappe,

Der schmeißt glei’ druff mit seine Schlappe,

Die Ratt’ fährt unnerm Köder weg

Un saust zerrick an’s scharfe Eck

Als um den Eckeschteher ’rum,

Der schtrampelt, peift un lacht sich krumm,

De Schusterbu’ kreischt dorch die Schtadt:

»Laaft! Haachtse tout! E Ratt’! E Ratt’!«

Jetz’ wimmelt’s scho’ aus alle Ecke

Mit Bese un mit Auskloppschtecke:

Dort aus de Diehr’ kummt mit’m Bengel

E uffgeschossener Ladeschwengel,

Un aus ’m grouße Warehaus

Da rennt e Jüngelche schnell ’raus

Mit Löckelcher un krumme Nas’

Un schwingt sei’ langes Ellemaß.

Die Bäckerbube, die sein frech,

Sie dunnern mit ihr’m Kucheblech;

E dicker Metzger kummt geschwind

Mit seine alte Schpatzeflint’

Un brüIlt ganz laut: »Platz! Platz! Ich kumm’!«

Un fuchtelt mit sei’m Ladschtock ’rum.

Doch käner hert und käner siecht,

Un jeder rennt, deß er se kriegt:

»Die Ratt’! Die Ratt’!" »Schorsch, fang’ se uff!«

»Da lääftse!« »Hopptse’!« »Haach’ doch druff!«

»Anton, verquetsch’se!« »Seppel, helf’!« -

- Da schlägt es uff de Schtiftskärch’ zwelf! -

0 arme, arme Rattemaus,

Ich glaab’, jetz’ is es mit der aus! -

Mit blaue Scherz’ un dreckige Kappe

Siecht mer aus alle Gasse dappe

Die Maurer jetz’ zum Mittagesse,

Die sein glei’ uff die Ratt’ versesse,

Un hortig kumme se gerennt

Un schpucke alle in de Hend’.

Die Tincher kumme jetz’ mit Schtange

Un wolle aach des Luder fange,

Die Plastrer mit ihr Sammethouse,

Die pfeife, haache, schtumbe, stouße

Un alles kreischt laut dorch die Schtadt:

»Laaft! Haachtse tout! E Ratt’! E Ratt’!«

Zum Unglick fer de Rattemaus

Sein jetz’ aach noch die Schule aus!

Von unne ruff da kummt’s geschwenzelt

Un voller Neugier angetänzelt:

Die Töchterschul’, ’n Haufe Mädcher

Mit ihre helle Summerklädcher,

Die duh’n sich ferchte vor dem Lerm

Un schpanne uff ihr’ Sunneschärm.

Von owwerunner awwer schterme

Die Bube jetz’, die kreische, lärme,

Schulranze, Köcher, Lineal

Wern Schild un Schpieß jetz’ uff ämol,

Un alles lääft, un alles lacht

Un denkt blouß an die Rattejagd.

Die arme Ratzmaus in ihr’m Schreck,

Die saust jetz’ dorch die Weiberröck’,

Die Weiber kreische, Mädcher biebse,

Die kläne Kinner hert mer quickse,

De Forschtpollacke kummt, o Graus,

Aach noch ihr groußer Korhund aus,

Der schterzt sich ’nein ins Publikum

Un schmeißt ’n alte Bauer um,

Der fällt de Bube in die Kralle,

Am Bodde gibt’s e mord’s Gezawwel,

Un jeder krabscht schnell nach ’m Appel.

E Köchin kummt bei der Geschicht’

Uff ämol aus ’m Gleichgewicht,

Un mitte ’nein, grad in die Geier

Da fliegt ihr Henkelkorb voll Eier,

Sie kreischt grad ’naus aus voller Kehl’,

Die ganze Schtraße färbt sich gääl,

Un alles lääft glei’ zamm voll Schreck

Un drängt sich um den gääle Fleck.

Un immer ärger werd die Eng’

Un immer dicker des Gedräng’,

E Kutscher knallt un schennt, ja Schnecke,

Er bleibt mitsammst sei’m Wache schtecke!

Jetz’ kummt von alle Seite bei

Die vielgeplagte Bollezei,

Drei Mann houch kumme se gerennt,

Sie frage wichtig, wou’s dann brennt,

Un laafe nunner, laafe nuff

Un sause ’rum un schreibe uff.

Jetz’ von de Dalbergschtraße her

Da kumme Schreiber, Sekretär

Un aach ’n Haufe Gymnasiaste

Mit Bicher un mit Geigekaste,

Un alles lääft an’s scharfe Eck

Un guckt sich an den gääle Fleck.

Zuletzt kummt ganz verschwitzt un matt

E Schtadtvatter vom Magistrat,

Er drängt sich wichtig dorch den Haufe,

Er rudert mit de Arm, duht schnaufe

Un wischt sich von de Schtern die Drobbe

(Beim Zimmermann wor Wei’frühschoppe);

Glei’ fragt er, was es gewwe hat,

De Schutzmann meldt: »Herr Rat, e Ratt’!«

Un was wor mit de Ratt’ geschehe?

Kä’ Deifel hot se mehr gesehe,

Die hot genug von denne Bosse

Un is ganz hämlich dorch die Gosse

’nab in e diefes Dohl gehippt.

Da hocktse drin un denkt betribbt:

»Wer schitzt die Unschuld? Wou gibt’s Recht?

0 Menschevolk, was biste schlecht!

Ich hab’ genug jetz’ fer e Weil’,

Wär’ ich ner widder in mei’m Reil’!«

Die viele Leit’ sein unnerdesse

Nach alle Seite hääm zum Esse,

Die Herschelgaß’ werd schtill un leer,

Als wenn gor nix gewese wär’,

Die liebe gute Sunn’ allä

Brennt siedhääß uff die Plasterschtä’.

Soweit mer guckt, da is nix lous,

De faule Eckeschteher blouß

Schtäiht uff sei’m altgewohnte Fleck

Grad mitte uff’m scharfe Eck,

Un zärtlich datschelt’ er sein’ Köder:

»Schöi hoste’s gemacht, du Schwerenöter!

Jetz’ sag mer ner noch äner blouß,

In Ascheberg da wär’ nix lous,

Bei sou ’m Schpaß, des muß ich sage,

Vergißt mer leicht sein leere Mage!«


 << zurück weiter >>