In de ärgste Mittagssunne

Lehnt dort an de Mäbrück’ drunne

Faul ’n Kumbeer, hot In Kloube

Ganz schebb in sei’ Maul geschoube

Un die Fäust’ tief in de Säckel,

Wärmt er sich die Aagedeckel;

Un so schläft er in de Sunne

Uff de Brückebrüstung drunne.

Awwer jetz’ kummt mit ’m Kloube

Noch e Kumbeer angeschloube,

Blotscht sich newwer’n Annern schö’,

Kratzt sich, gähnt un schpuckt ’nein Mä.

Un er säigt: Die hääße Luft!«

»Hm«, säigt do de Anner druff.

’s Bier vom Worschtbennel is heit’ bitter.«

»Hm«, säigt do de Anner widder.

Dann is ’s e Weilche schtill,

Jeder nickt un denkt nit viel.

»Du, was raachste fer e Sort’?«

»Hm«, säigt der do, sunst kä Wort. -

»Du, de Mä duht widder sinke.

Wolle mer nit ’n Schoppe trinke?«

»Hm«, macht der sou ungefähr,

Säigt nit weniger un nit mehr,

Dann is ’s widder e Weilche schtill,

Jeder nickt un denkt nit viel.

»Hot nit ebe de Damber geblose?«

»Hm«, schnorcht der do dorch die Nose.

»Hm, was der Hm immer säigt,

Hm, ich glaab’, des Schinnos schläft.«

Dann is ’s widder e Weilche schtill,

Jeder nickt un denkt nit viel.

In de ärgste Mittagssunne

Lehne uf de Mäbrück drunne

Faul zwä Kumbeer, haawe ’n Kloube

Ganz schebb in ihr Maul geschoube

Un die Fäust’ tief in de Säckel,

Wärme se die Aagedeckel.

Hm säigt Äner, Hm de Anner,

Un so schnorche se minanner.