Gustav Trockenbrodt
Ascheberger Sprüch
Gustav Trockenbrodt

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

De Bumbezenus

Im Windfang wouhnt e Wäschfraa,

Die bot ’n schlechte Bu’,

Der bot schon emol gesesse

Un gibt jetz’ noch kä Ruh’.

im Schtripse un im Schtense

Da duht’s ’m käner nach,

Es gibt kä’ Schlich’, er kennt’ se

Un schtrenst ’n ganze Tag.

Im Mä wollt’ Äner bade,

Die Hitz wor ferchterlich,

Der legt indeß sei’ Kläder

’nein in die Weidebisch’.

Der schlechte Bu’, der louse,

Der hot die Sach’ glei’ raus,

Er macht sich an die House

Un leert die Säckel aus.

E schwerer Ledderbeid’l,

Der fällt ’m in die Hend’,

Er is schnell wie de Deif’l

Mit uff die Brück’ gerennt.

Un drowwe üwwerläigt er:

Wou finn’ ich jetz’ ’n Platz,

Wo ich kann schnell verschteckele

Mei’ Geld, mein grouße Schatz.

Hääm wenn ich gäih, des wääß ich,

Is ’s mit’m Geld verbei,

Un nimmt mer’s nit mei’ Mutter,

Dann hoult’s die Bollezei. -

Es dämmert scho’; er guckt

Un duht noch immer schwanke,

Er schtäiht vor’m Nebbemuk,

Da kummt ’m e Gedanke!

Kä’ Mensch is in de Näh’,

Er schteicht uff’s Postament

Un läigt den Beid’l Geld

Dem Heil’ge in die Hend’.

Un säigt: »Du guter Mann,

Mer hert dich immer loube,

Bei dir is unser Sach’

Am beste uffgehoube.

Ich wääß kän änz’ge Mensch,

Zu dem ich Zutraue hab,

Gell, sei so gut, heb’s uff,

Um zwelfe houl’ ich’s ab.«

Im nächste Aageblick

War er scho’ widder drunne,

Er nickt noch emol zurick,

Dann wor er scho’ verschwunne. -

*
De Mä rauscht dorch die Böige,

Un Zwelf schläigt’s dorch die Nacht,

De heilje Bumbezenus

Hält uff de Mäbrück Wach’;

De Mound scheint uff sein’ Mant’l,

So schtäiht er ganz allä

Schtill uff de Brickebristung

Un guckt ’naus uff’n Mä. -

Jetz’ kummt ’was angeschliche

Un klettert wie e Katz’

Un dappt mit lange Finger

Nach dem bekannte Platz.

Doch wie er greift un dappt

Un sucht als hi’ un her,

Dem Nebbemuk sei’ Hand

Is schtääf un kalt un - leer!

Der Bu’ is zammegezuckt,

Glei’ wor er widder drunne

Un guckt den Nebbemuk

Von owwe an bis unne,

So hämlich von de Seit’,

Als deht’ er ’m nit recht traue,

Er is sich ni’ ganz kloor:

Wer wor jetz’ da der Schlaue?

Er schüttelt lang sein Kopp,

Dann kummt’ ’m erscht die Schprach’,

Schlau drouht er mit sei’m Finger nuff

Un säigt: »Jetz’ guck’, der aach!«


 << zurück weiter >>