Autorenseite

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Heinrich Hack

Stemmungsbilder

Am Morge

Em Wald ging fröhmorgens ich stell un allein;
De Welt log em Schlof noch gefange.
Am Boddem de Blömcher, ov groß oder klein,
Die leeten de Köppcher noch hange.

An jedem Blättchen en Daupääl hung,
Als hätten de Blome gekresche.
All üvverall Rauh noch, ganz heimlich nor klung
Et Ruusche vum Waldbaach derzwesche.

Kei Vügelche flasterten durch et Gezwig;
Se schlefen, em Neßche geborge.
Ich fohlt mich su einsam und doch esu rich,
Su fän vun der Welt un de Sorge.

Op eimol hov leis sich e Lüffche fing,
Braht Blädder un Halme zom Bevve;
Dann feel durch de Krune 'ne goldige Sching,
Dä weckten em Wald Loß un Levve.

Doh räckten de Blome sich op en de Looch
Un hauchten der Döff us, dä söße;
De Finken die peffe, de Nachtigall schlog,
De Sonn un der Morge zo größe.

Vör Loß quoll och üvver et Minschenhätz:
De Häng op zom Himmel gehovve,
Vergoß ich de Sorgen, et Leid un der Schmätz
Un dankten dem Iwigen bovve.

Am Ovend

De Sonn brannt' glöhndig, der Dag wor heiß,
Mer fohlt et wie Blei en de Glidder;
Et wägten am Struch kaum e Blättche sich leis,
Om Feld log 'ne glasige Zidder.

De Landlück woschen der Schweiß vun der Steen,
Der Ohß wor zo möd, öm ze träcke.
De Fifaldre flochen öm Blomen un Grön,
Zo matt selvs, am Hunnig ze lecke.

Doch lantsam der Sonnenball Avschied jitz nohm,
En Glot scheen der Himmel zu schwemme.
Et hov sich e Wölkche, vum Wasser her kom
Der Wind, öm de Hetz fottzunemme.

So gingken de Landlück truppwies noh Hus;
Der Schöfer trok heim met de Schofe.
De Möcken und Kevvere soke sich us
E Blömche, dren secher ze schlofe.

De Lerch tirileeten am Himmel voll Loß
Un leet dann en't Koonfeld sich falle;
De Schwalvtere piepschten em ielige Schoß,
Em Bösch schloge Nachtigalle.

Dann wor alles stell. Hell blänkte 'ne Stän;
Em Dau soh mer Glöhwürmcher bletze.
De Ovendklocke mahnte vun fän:
Schlaft, Minschen all, Gott wed üch schötze!

 


 << zurück weiter >>