Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Vagelköst

In'n Hoff mank de Rötbüsch, – dat weer di en Fest!
De Vageln harrn Köst;
Ick kreegt' nun de Kluckhehn tu weten;
De Olsche, de harr dar en Nest ünner'n Tun,
Dar keemn dar de Spatzen un stohln ehr de Dun,
Se harrn noch dat Brutbett vergeten.

Ei dach ick, du stellst di mal achter de Mur
Un steihst op de Lur,
Un sühst mal de Lüttjen ehr Driben;
Dat lohn sick de Mögd ock! – un mak di't Plaseer,
So hör denn, wasücken de Vagelköst weer,
Ick will di de Hochtid beschriben.

Tunkönig weer Frier, – lütt Meschen weer Brut;
De passen ock gut
Un schulln sick als Ehlüd wul maken!
Tunkönig so brun, un lütt Meschen so blau,
Se seegn sick in'n Bernbom un muchen sick gau,
Un wuppdi! – so weern se verspraken.

Dar wurr dat en Sludern, dar wurr dat en Swarmn,
En Snötern un'n Larm,
Dar leep dat herum als en Füer!
De Spatzen, de bröchten't tu allereerst ut:
Wat Nies! wat Nies! – lütt Meschen is Brut!
Tunkönig in'n Tun is de Frier!

Un wuppdi! so weer't ock in't Dörp all herum,
Keen Snawel bleev stumm,
Dat leet sick nu eenmal ni möten;
Dar reep dat de Kukuk un lach in de Flünk,
Dar reepen't Gehlgöschen un Bofink un Lünk,
All, wo se man flogn un man seeten.

Dat weer op'n Sünndag, de Hoff weer so grün,
Dat Wedder so schön,
So blau un so gollen de Heben;
So eben na Pingsten, dar harrn se dat Fest,
Dar gebn dar lütt Meschen un Tunkönig Kost;
Nu hör man mal an, wat en Leben!

In'n Stig, in't Rondeel, wo de Rosenbüsch hangt,
De Sötblom sick rankt,
Verfielen vör Katten un Elken,
Dar seeten se reeglangs för vull all an't Wark,
Dar weer't ock am smucksten, dar hann se de Kark
An de Eer mank de Tulken un Nelken.

Lütt Nachtigal weer dar de Köster un sung,
Ick meen ock, dat klung
Dör de Blom un de Bläder un Twigen!
De Lurken, de leeten sick ock wul mal hörn,
Un als se nu klar mit den Brutgesang weern,
Dar seeten se ruhig to swigen.

Dar keem dar allebn nun sin Stohl ut en Tulk
Lüttje Prester, de Swulk,
Na't Altar herop, – na en Aster;
Em hung lank de Flünken de swatte Samar,
Un vor um de Boss ock en Kragen sogar,
Jüst so, als des Sünndags uns' Paster.

Un stur, achterin keemn de Frier un Brut
Ut'n Karkenstuhl rut,
Als harr de lütt Prester se ropen;
Dar stunn se un heeln de lütt Put an lütt Pot
Un lavten sick Leevde un Tru bit in'n Dot,
Dar smer de lütt Swatt se tohopen.

Un ut weer de Kark, un nu keem eerst dat Best,
Nu gung dat tu Köst;
Tunkönig, de leet sick ni lumpen!
In'n Tun, in de Nötbüsch dar harrn se dat Mahl
Dar stunn dat all opdeckt in'n schattigen Saal,
Un Dischen un Stöhl op'n Klumpen.

Als Brutjunfer weer dar lütt Rothbossen gut
Un seet bi de Brut,
Un de Frier geev Herr Paster en Teken,
Dar keem he un sett sick bi'n Brüdigam neeg,
Röst keemn dar de annern un maken bunt' Reeg.
Un setten sick Heken un Seken.

De Spech weer de Kock un weer annahm för Lohn,
Harr vullop to do'n,
Em parl ock de Sweet vun de Fellern;
Fru Spatsch muss em hölpen wat sitwarts in'n Busch
Un stunn mit en Schrubber un spöl dar un wusch
De Pütt un de Schötteln un Tellern.

Lütt Iritsch weer Schaffer, – leep hin un leep her
Mit't Taschendok vör
Un drog dar herum mit dat Eten;
En Mehlbüdel lohn dat vun't Mehl ut de Blöm,
En prächtigen Rupenbra'n frisch vun de Böm,
Un Mücken- un Fleegenpasteten.

Blauwippsteert weer Tapper in'n Steertrock so fin
Un tapp ock den Win
Förwahr ni den Frier to'n Buddel!
Se drunken ut Lilgn un se eeten vun Bläd,
De Lilgn weern de Gläs' un de Bläder de Fät,
En utschälte Krutbohn de Buddel.

So seeten se lustig to putzen an'n Disch
Un drunken dar frisch,
Blauwippsteert harr vullop to wüppen,
Herr Paster, de bröch noch dat ehliche Paar
En prächtigen Spruch to Gesundheit sogar
Un drunk dar sin Glas up'n Drüppen.

War keemn ock de annern un mussen't probeern,
Dat Brutpaar to Ehrn
Rein ut, wenn se't gut mee'n, to drinken,
Un wuppdi! so harrn se en Schweizer to fat,
Bör alln wuss Herr Spatz ni Bescheed mit de Maat –
Un seet all in'n Dusel to plinken.

Denn wurr dar mal klönt un den wurr dar mal sungn,
De Gläser de klungn,
Lütt Plogsteert kunn knapp so veel tappen!
Lisch Allerlei, de dar up Reisen weer west,
De geev gar en Stück ut de Muskist tobest,
Fru Lurksche de puss ut de Kappen.

Un als se nu klar weern un all wat in'n Kopp
Un kugelrund proppt
Un vullstoppt vun allerlei Saken,
Dar keemn de Muskanten vun'n Redder verschrebn
Un mussen sick setten un kreegn wat to lebn
Un puln an den Rest un de Knaken.

Der Deuscher! – de setten en Barg noch hendal
Vun't öwerblebn Mahl
Un verstunn sick unbannig op't Schanzen!
Un als se nu nog harrn, dar mussen se't do'u
Un steegn tohopen herop op'n Thron,
Dar keem dar de Reeg denn an't Danzen.

Dat gung mal! de Spree spel Vijol, dat't en Freud
Un Droßel spel Fleut.
De Kreih streek den Bass mit Gerummel!
De Kukuk slog Pauken, – de Heister dat Brett,
De Häv un de Heger, de blasen Klanett,
Rohrdummel sogar spel de Trummel!

Wa danzen de Lütten! – wa weern se vergnögt
Un all in de Rög!
Wa gungn se de Been un de Flünken!
Tunkönig mit Meschen, – Gehlgöschen mit Spatz, –
Un Iritsch mit Plogsteert, – de Swülk un sin Schatz, –
Un Bofink un Lurken un Lünken!

So gung dat, bit Abends an'n Himmel de Maan
Heropper weer gahn,
Un all de lütt Steerns all an'n Heben;
Dar harrn se keen Lust mehr, dar gung dar ganz nett
Lütt Meschen. de Brut, mit ehrn Frier to Bett.
Dar gungn ock de annern alleben.

Des Morgens dar hör' man keen eenzigen Lud,
Dar sleepen se ut,
De meisten de weern ock besapen.
För'n Jammer un Koppweh is jümmers dat Best
To Hus un to Bett un smuck ruhig in't Nest,
Dat lett sick alleen man verslapen!

Tunkönig un Meschen. de bleeben sick tru
Als Mann un als Fru, –
Un müchst du noch mehr darvun lesen,
Vellicht op'n anner mal wedder en Leed;
För dit mal is't nog, – un nu weest du Bescheed,
Wasücken de Vagelköst wesen!