Autorenseite

 << zurück weiter >> 

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Poetische Erzählungen

Hinnerk-Ohm to Kieler Umslag

Din Jungens, Onkel, lat di gröten;
Un kummst du Umslag, wedder her,
Di aftohaln din Zinsmoneten,
Kiet ock bi uns mal wedder vör.

He muss dar hin! – dat weer vergangen Jahr;
Warum ock ni? ei, Gott bewahr!
He meer ja all sit twintig Jahren
Noch jedes mal to Umslag fahren.
He muss dar hin! – dat hölp nu eenmal nix,
Un darum smeet he sick in'n Wix.

Dar meen sin junge Fru: hör, Hinnerk, du,
De Zinsen, de se schüllt betaln.
De kannst du ja noch jümmers haln,
Man blots ni in de Umslagtid;
Du weest ja doch, du büst bischurns to swach;
Un kummst du eerst in'n Supgelag,
Denn geihst du gar tu licht to wit, –
Ick kenn di ja! – dat's just din swache Sit.

Noch müch se prammeln un em beden,
He leet sick dit mal ni bereden,
Denn wat he wull, dat sett he dör',
Un keem ock allns em in de Queer;
Dat weer ja just sin Hauptplaseer,
Bi'n »Lüttjen« oder'n Seidel Beer
In Kiel en bet' herum to staken
Un mal de grote Runn to maken.
He muss dar hin!
De Togg de fleut, – un Hinnerk-Ohm steeg in.

In Kiel, – dat di de Deuwel plag!
Weer just de beste Dag vundag.
Wohin man hör, wohin man kiek,
De Dudelkastens mit Musik,
Un denn wul alle Straten lang
In jede Weertschap Tingeltang;
Un denn de Juden, de dar schachern,
Un denn de Bettlers, de dar prachern,
Un denn de grote Menschenswarm,
De hier vundag sick funn tohopen,
Geld aftosetten und to topen,
Genog, in Kiel weer nix als luter Larm.

Ol' Hinnerk-Ohm funn bald sin Mann;
He schreev de Quittung kort un gut
Un kreeg den leddern Büdel 'rut
Un neehm dafür sin Zinsen an;
So riklich hunnert Daler wul,
Dat mak den ganzen Büdel vull.
Wat schull he nu? – he weer ja klar,
Dat paß em ganz verdeumelt rar,
Nu köff he sick en smorten Aal
Un würg em mit en Stuten dal
Un mak sick nösten op de Been
Nun dit Lokal na dat Lokal,
Sick allns gehörig antosehn.

So streck de Ole hin und her
Alleen de meisten Straten dör'
Un öwerall, wohin he keem,
Weer't seker, dat he sick een neehm,
Bischurns ock twee, – all als he schön dat funn,
Un als de Harfendeerns dat Singn verstunn.
Ol' Hinnerk-Ohm weer gar ni dösig,
Denn drop he een, de recht mal brösig
Nun »ruck! ruck! ruck!« un sowat sung,
So weer't gewiß, se harr em fung;
Denn rück he jümmers neeger 'rann
Un smunzeleer un plier ehr an,
Un heel se nöst dat Fatt em hin,
Smeet he so flank sin koppern Bankschülnk 'rin.
Un fat ehr um un wull ehr küssen,
Dat all de annern lachen müssen.

So gung he 'rut, so leep he 'rin,
So flog de Namiddag em hin,
Un als dat schummiig murr un düster,
Dar weer't to reisen veel to lat;
Un Hinnerk-Ohm, de harr en Püster,
Als hör em to de halwe Holstenstrat,

Jüst wull he wedder sick verännern
Un na en anner Weertshus slennern,
Hallo! hallo! op eenmal wat för'n Larm?!
He kiekt sick um, – un Arm in Arm
Kummt dar en heeln Studentenswarm
Mit Gaudeamus igitur,
Dat Hinnerk-Ohm rein ganz verhestbest wurr;
Gudn Abend, Jungs! – gudn Abend, Vadder!
Un wuppdi! wurr dat en Gesnatter,
Wo Hinnerk-Ohm nix vun verstunn,
So veel he ock daröwer sunn.
Beim Vater Gambrin, das ist Schwein!
He, Fliege, hak' den Ackerbürger ein!
Du Spinne, item! – ach, das Haus ist süß!
Nachher ponirt es Cerevis!
Un darmit kreegn se em tofat
Un juchheidi! gung't na de Dän'sche Strat.

Ol' Hinnerk-Ohm weer luter Freuden,
He reep darmank: das mag ick leiden!
He schov den Hot sick scheev in't Gnick
Un sung darbi sin Alldagsstück:
»Ein Kreuz, ein Leid, – ein böses Weib!«
Un so gung't 'rin na de Studentenkneip.

Der Deuscher Hal, dat weer en Saal!
Un denn vun babn bit nerrn hendal
Nix als Studenten, – jümmers frisch
De vullen Beertünns op'n Disch;
Un denn fif Junfern mit Musik,
En Leben als in'n Himmelrik!
Ol' Hinnerk-Ohm neehm af den Hot,
Stunn op de Töhn un mak sick grot
Un keek de ganze Reeg herum;
Dar schreegn se all: silentium!
Der Bauer hält 'ne Pauke dort!
Silentium! – er hat das Wort!

Wat weer to do'n? – he muss sick schicken
Un wat he muss, tohopen flicken;
He neehm en Schrot sick ut sin Dos',
Un nu gung de Komedi los.
Ihr Herrn Studentens, hört mi an!
Ick bin man blots en Buersmann,
De annern hebbt mi mitgenommen,
Un so bün ick hier 'reingekommen!
Twee Mieln vun hier is, wo ick wahn,
Min Hus liggt an der Isenbahn.
Min eerste Fru, de weer wat wert,
De heff ick leev hatt, heff ick ehrt,
Doch als ick eben Wetmann wurr,
Dar kreeg ick forts de tweete, burr!
De rötert als en Kaffemöhl,
Ehr feilt wat mit'n Bessenstöhl.
Vunmorrns, als ick to Umslag wull,
Dar wurr se wedder splitterndull,
Ick leet mi awers ni besnacken,
Se muß mi gau en Pankok backen,
Dar fleut de Togg, dar rutsch ick fort,
Un se beheel dat letzte Wort.
De Dörplüd nömt mi Hinnerk-Ohm,
Dat is so quanzwis' dör' de Blom;
Jüm ward dat ock wull sülbn sacht weten,
»Ohm« mutt so veel als »Onkel« heeten.
Se de'n dat blots, um man to spaßen.
Denn egntlich heet ick Hinnerk Claßen.

Un darbi klopp he op de Büx un sprung,
Dat at all sin Spetschendalers klungn.

Dat weer Musik, de tog se an!
Un all bi lütten keemn se 'ran
Na Onkel um den groten Disch;
Un Onkel gung dat jümmers frisch,
Un Onkel achter, Onkel vör,
Un Onkel gung dat allerwegen;
Un mit de Seidels keemn se her,
Un Onkel hett en vivat kregen,
Dat he dat Hörn un Sehn vergeet.

Dat weer en Ehr! – dat much he lidn!
Forts fedder he tein Buddel Win.
De Win, de keem, – un Onkel leet
De Gläs' vun frischen jümmers fülln,
Se harrn en Dörst – de leet sick gar ni stilln!
Rupps! weern de Buddels drüppenrein;
Un noch mal tein, un noch mal tein,
Un noch mal tein, – wurrn 'rinner halt;
Natürlich Onkel de betalt!
Un Onkel kreeg darbi en Brand,
Dat he torügg sack an de Wand;
He kunn keen Glas mehr lerrig drinken,
He kunn man blots noch brumm un winken:
Man jümmers mehr! man jümmers mehr!

Un noch mal veerdig keemn dar her;
Juchhei! – dat wurr en Supgelag
Un dur bit to'n helllichten Dag. –
Un als de Dag heroper steeg,
Weer Hinnerk Ohm noch bannig leeg
Un leeg dar als en Buschefarken
Krumm in de Sopha-Eck to snarken.
Dar keem de Weert un bröch de Reken;
De hebbt se in de Tasch em steken,
Denn seker nog weer em dat Geld,
Ol Hinnerk-Ohm – den kenn de ganze Welt.
Nöst hebbt se schregen alle Mann
Un hebbt em schüttelt mit de Hann,
Bit he de Ogen apen pann;
O weh, he kunn man eben stahn!
Söbn slog de Klock, – dat weer de höchste Tid!
He kreeg sin Kerl op jede Sit,
Un so gung't na de Isenbahn;
Dar lösen se em sin Biljett,
Dar wurr he smuck in'n Wagen sett;
He drusel in un sä keen Wort;
De Tog de fleut, – un Onkel segel fort.

Un als dat wedder fleuten de',
Dar reep de Schaffer: heda! he!
Ol Hinnerk-Ohm, man gau heraf!
Din Olsche kummt all an in'n Draff!
Un richtig keem se ock all an
Un hülp em rut, den Stackelsmann,
Un gnupps un kneep em ahn Erbarm'
Un slep mit em na Hus in'n Arm.
Eerst wurr se splitterndull un schull,
Als wenn se em bi'n Wickel wull;

Nöst awer wurr se wedder nett,
Dat beste weer, se bröch em man to Bett.
Noch, als se tog de Büx em ut, –
O weh! dar full de Reken 'rut!

Un twee mal veerdig Buddel?! hu!
Makt hunnert süßdig Mark Courant!
Du ole Beest! du Lusjack, du!
Fui Deuwel! dat is Sünn un Schand!
Supjökel du! is allns di eenerlei?!
Ick sla en Knüppel op di twei!
Wo bist du we'n? – – du oles Swien!?
Un darmit smeet se em in't Bett herin.

Doch Onkel mak de Ogen tu un stöhn:
Dat – scheert – di nix!
Hol't Mul! – sunst – kriggst du Wix!
Ick wull dar hin! – ick bün dar we'n!


 << zurück weiter >>