Min Knaewel sünd binaut und klamm;
Dat blößt scharp up de apen Rüm,
Dal föllt mi Stal un Sten un Swamm,
Un stiw un dow sünd mi de Düm.

Doa achte, wu de Heben kimmt,
Up de nakt Haidbarg doa de Schin –
Wat doa up ens so glummt un glimmt . . .
Dat kann doch nich de Sünn all sin?

Weg is 't! Nu treckt dat gneteswart
Heruppe, as würr 't werre Nacht;
Ne, wu dat Were enmal narrt, –
Wen harr nu woll an Sne noch dacht!

Nu hett dat mit de Arwten Tit,
Mit Tüffken un mit Sommekurn;
Nu legg de Satschört man bisit –
Nu kann dat noch bet Maidag dur'n.

Palmarum witt! Palmarum Sne!
Wu en dat drüggt, wu en dat schart!
Boes süt dat ut foer Minsch un Ve
Un slimm foer Fore un foer Sat.

Hew 'k dat nich dacht un ümme seggt!
Du kannst mi dat bitügen, Fix!
Groen Winacht, sonn groen Winacht döggt
Den Deubel Nicks, den Deubel Nicks! –