| |
Swinegel harr de slechte Mod:
Drunk he to vel, so prahl he grot,
Un keem't ins, dat de Dörst em quäl,
So drunk he jedesmal to vel,
Un Dörst – dat weer sin swacke Sit –
De quäl em fast to jeder Tid.
Bi'n Mælendik, to Enn de Wischen,
Harr Pock en Weertshus mank de Rüschen,
Dar bru de Voss sin baiersch Beer,
Dar weer dat nett, wenn't Summer weer.
Ok kunn man dar dat Water sehn –
Un Pock sin Fru de sung mal schön!
Hans Nachtigal wahn wat to Sit.
Dats doch ok nix vær Börgerslüd
As Stachelswin un Matten Has'
De hört dat geern, wenn Kukuk blas',
Un rükt dat geern, wenn Wittkohl rük,
Un wültert geern in weken Slick.
De Has' weer bang – he hev de Pot:
Swinegel seet der breet un grot,
Un segg: Wat dünkt di, Nawer Matten?
Wi sitt hier fuchdi un in Schatten,
Wi swirt mal um! wi drinkt mal dær!
Uns Krogweerth kriggt je Schüllgns dervær.
De Sünndag is de slechste Dag,
De Schosters holt Kantüffeljagd,
Swinegels ut de Püll to rappsen.
Ik fürch mi gar nich vær de Tappsen,
Doch makt se Fru un Kinner bang;
Ik ga un spikeleer so lang.
Wüllt wi mal glik blau Maandag maken?
Di knickt se doch je sunst do Knaken.
De ganze Landwehr is mit Lüssen,
Ik heff man hört, de krigt je Büssen.
Gif an! wat schüll wi mal beriten?
Hest Lust mal inne Wett to smiten?
Schüll wi mal wrangeln? wullt mal haken?
Hest Moth, en Barentog to maken?
Ik harr noch Lust, den Bull to narrn:
Wa schull de Bengel grimmi warrn!
Doch Matten segg, un slick de Hann':
Dat ward wul Tid mal antospann'!
Wenn Nawer mit will, mak he to,
He's man wat langsam inne Schoh.
»Son Stankversit! son Schrækelbeen!
»Hett d e wul'n Mullwarp lopen sehn?!«
Genog, Swinegel makt en Wett,
Wokeen de besten Schinken hett:
Dree mal de Wischen op un dal,
Bi 'n Pockenstohl dar weer dat Mal;
Un keem de Has' toeerst to Stell,
Trock he em föftein Nateln ut Fell,
De wull he an sin Leefste schicken,
Dar kunn se Slachtid Wuss mit pricken;
Den neegsten Sünndag wulln se renn', –
Un darmit harr de Strit en Enn'.
In Fred un Eendrach, as dat hör,
Broch Matten Nawer bet na Dær;
De le sik as en Klun torech,
Un Matten hüpp op Töntjen weg.
Kriggt man des Abends mal en Fes,
So hett man annern Dags en Bles,
Un weer man klöker as en Voss,
So steit man Morgens as en Oss:
De Kopp so dick, de Moth so slech,
Un alle Herrlichkeit is weg!
Dats leidi: güstern gungt as smert –
Vundag' de ganze Welt verkehrt.
Swinegel dach: wa weerst du dumm,
De Matten löppt di dremal um!
He föhl al langs de ganze Hut,
As trock man em de Stacheln ut;
He knüll sik wedder still tohopen,
Sin Fru muss em ton Kaffe ropen,
Un muss em fragen, wat em fehl,
Un lüff em denn sin sware Seel,
Un sä: dar lat du Frunslüd sorgen!
Nix mehr as dat, so büst du borgen!
De Sünndag keem – wa lach de Welt!
De Sünn schin opt Kantüffelfeld,
De Schosterjunges keemn mit Hacken,
Mit Schotfell vær, in vullen Snacken,
Opkrämpte Arms – un all noch nüchtern!
Uns Stachelswin verkrop sik schüchtern,
Krop langs de Reegen æwern Wall,
Na't Holt rin, na de Wischen dal,
Un seeg dar Matten all ann Graben
Int Gras sik öbn int Springn un Draben.
Wa weer he glatt, wa weer he kämmt!
Un alle Lenken smert un stemmt,
As harr Jan Claßen em eerst reben.
Swinegel! – lop! – dat gelt dat Leben! –
De Has' de leep, as weer en Swulk,
As weer en Schatten vun en Wulk,
He leep de lange Wisch hendal,
Un weer int Flegen bet ant Mal.
Süh dar! int Dack ann Mælenpohl,
Wat sitt dar oppen Pockenstohl?
– De Has' de dacht, he weer wul dun –
Swinegel ruhi in en Klun! –
»Wat? bist al ankam?« seggt de Has':
»Ja,« seggt Swinegelsch, »dat's je'n Spaß!«
De Has' de seeg man eben hin,
– He heel er vær Herr Stachelswin: –
So jag he as en Blitz darvan,
Un keem bi't Holt bi'n Dorpahl an.
Süh dar! dar huck al an den Pahl
Fru Stachelswinsche er Gemahl!
De Has' de wis' em gau de Rügg
Un jagt hendal, as wenn he flügg.
Un wedder sitt der, jedes Mal,
Opn Pockenstuhl – ann Heckenpahl
– Un wenn he as en Kugel sus' –
Swinegel! ruhi as to Hus!
So leep he dreemal op un af,
As flog en Pil mit vuller Kraf:
Toletz in Angst un Sweet un Noth,
Un as he ankeem – weer he dot. |
